საევაკუაციო გაკვეთილები საქართველოში

სპიტაკის მიწისძვრა რომ მოხდა, მახსოვს მერე კაი ხანს სკოლაში გვავარჯიშებდნენ, რამდენ წუთში დავტოვებდით შენობას. ე.წ. "მცდარი განგაში" ტყდებოდა და ჩვენც ორგანიზებულად დაწყობილები ჩავრბოდით ეზოში და ძალიან გვიხაროდა, გაკვეთილი რომ გვიცდებოდა. თან ეს განგაში რატომღაც სულ გეომეტრიის გაკვეთილს ემთხვეოდა და მე პირველი გავრბოდი ხოლმე საევაკუაციოდ.
არა მგონია რომელიმე მოსწავლე ტრავმირებული დარჩენილიყო ამ "მცდარი განგაშით". თან გეომეტრია ცდებოდა ხოლმე თქო, ხომ გითხარით და რა ტრავმა, რის ტრავმა, თავპირისმტვრევით ჩავრბოდი ეზოში და მეტი ეფექტისთვის ქუჩაშიც გავდიოდი :-)
ისიც მახსოვს, ამ უცნაური ვარჯიშის ერთი კვირის თავზე, დედაჩემი რომ გაბრაზდა, ხომ არ გაგიჟდნენ მაგ შენს სკოლაშიო.
ორი დღის წინ, ქვეყნის ერთ-ერთმა მთავარმა ტელევიზიამ (ჯერ აქედან განსაზღვრეთ რა ქვეყანაა, ეგ რომ მთავარ ტელევიზიად მოიაზრება) საზოგადოებას არაჩვეულებრივი ექპერიმენტი ჩაუტარა. არა მგონია მიზანი ხალხის პანიკაში ჩაგდება ყოფილიყო. ალბათ სხვა რამ ქონდათ მიზნად, უფრო მასშტაბური.
ის, რომ უამრავი ადამიანი ისტერიკაში ჩავარდებოდა, რბილად რომ ვთქვათ, სულ ფეხებზე ეკიდათ. დიადი მიზნები ხომ მსხვერპლს საჭიროებს. მერე? ჯერ არ გაუღიათ მსხვერპლი საკუთარი მოქალაქეების ხარჯზე თუ რა? ისეთები გადაუტანია ამ ხალხს, ეს "მცდარი განგაში" რა მოსატანია, არა? მერე რა, რომ ამ უსულგულო ცინიზმის 15 წუთს ადამიანების სიცოცხლე შეეწირა. მერე რა, რომ ჯერ არდაბადებული ბავშვი ამ უბედური ქვეყნის მოქალაქეობას ვერ ეღირსა. მერე რა რომ უკვე ომგამოვლილი ბავშვები დაიზაფრნენ. მერე რა? ხომ მოიხადეს ბოდიში. თან ტექნიკური წუნისთვის. დიახ, ტექნიკური წუნისთვის. ჩემი ყურით რომ არ მომესმინა, როგორ მოიხადა ბოდიში რადიო "იმედმა", სხვას არ დავუჯერებდი. იცოდით, რომ არარეალური და შემაშფოთებელი ინფორმაციების გავრცელება ტექნიკურ წუნს ნიშნავს?? დღეიდან იცოდეთ.
წამაკითხეთ სისხლის სამართლის კოდექსი (ნორმალური ქვეყნის ოღონდ, ამათი არაფერი მწამს), სადაც მსგავსი ქმედება კანონით არ ისჯება.
მომასმენინეთ კომპეტენტური ადამიანების მსჯელობა, მაინტერესებს - ეს არ არის გარკვეულწილად გენოციდი? ჯანმრთელი ადამიანი საინფორმაციო გამოშვების სმენას რომ დაიწყებს და გამოშვების ბოლომდე ვერ გაატანს, იმიტომ, რომ ვიღაცეებმა რაღაცეები დაგეგმეს (გაუგებარი რაღაცეები. აბსურდი).
იმ საღამოს ვიგრძენი, როგორ შემეშინდა. ეს შიშის ძალიან ნაცნობი შეგრძნება იყო, ორი წლის წინანდელი - წარმოუდგენელი სასოწარკვეთა. გაცნობიერება, რომ ქვეყნის მმართველებს იმის თავი არ ექნებათ, სულ ცოტათი მაინც უზრუნველყონ ჩვენი უსაფრთხოება. ომის პირველი სიმპტომიც რამოდენიმე წამში სახეზე იყო (ესეც ძველი გამოცდილებიდან) - ტელეფონების მომენტალური გათიშვა. სწორედ ამ სიმპტომის შემდეგ გავიფიქრე, რომ ყველაფერი თავიდან იწყებოდა და იწყებოდა უფრო სწრაფად. შეუგუებლად. უკვე თბილისში, უკვე შენს სახლთან.
წარმომიდგენია რას გრძნობდა ამ დროს ხალხი გორში. და წარმოდგენაც არ მინდა რა ხდებოდა კახეთში, სადაც ამ მარაზმატული სიუჟეტის დამთავრებისთანავე შუქი ჩაქრა.
და ტექნიკური წუნიო. და კიდევ, ბოდიშიო.
ხომ არ იცით ვის ჭირდება ეს ბოდიში? თქვენ გჭირდებათ? მე - არა.
გამაგებინეთ, რა ქვეყანაა ეს, სადაც არავინ დანაშაულის ადეკვატურად არ ისჯება. სად ვცხოვრობთ?
შარშან აპრილში, საქართველოს ბოლო, ოცწლიან, სამარცხვინო მონაკვეთზე დავწერე და ახლა, 2 დღის წინ მივხვდი. მივხვდი კი არა, დავრწმუნდი - ეს არასოდეს არ დასრულდება. ეს იქნება სულ.
და ყოველთვის მოგადგებიან კონცერტზე (და არა მარტო კონცერტზე) და გეტყვიან, აქ მერი უნდა დაჯდესო (ის მერი, წინა დღეს კრავის სახით რომ იძლეოდა ინტერვიუს და "წუხდა" იმის გამო, რაც მოხდა ). მერე რა, შენ რომ ბილეთი გაქვს, აქ მაინც მერი უნდა დაჯდესო. მერე რა რომ ჯიუტობ, მაინც ადგები გოგონაო.
-არ ავდგები! და მეტსაც გეტყვით, მაპატიეთ, მაგრამ ფეხებზე მკიდია თქვენი მერი.

ტრაღედია ბოგდანოვკის პოეზდში

ახლადშეღერებული ჯეელი პოეზდით ბოგდანოვკისკენ მიემგზავრებოდა.  სარკმელში ფურისულათი მოფენილ მინდვრებს არჯაკელის ჭალები ენაცვლებოდა. ყმაწვილკაცს ყალამი მოემარჯვებინა და თვალწინ გადაშლილი ბუნების სურათები მოლბერტზე გადაჰქონდა.
ანაზდად კარი გაიღო.
–სოფრომ! შესძახა შემოსწრებულმა
–ნოე, შენა?! – აღტკინებით შეჰყვირა ვაჟმა, მოლბერტი გვერდზე გადასდო და ძმობილს მხარზე ემთხვია.
ნოეს ოდნავშესამჩნევად შეეფაკლა ღაწვები. ხშირი წამწამებით შემოჯარული თვალები ციებიანივით აუელვარდა.
–რასა იქმ, როგორა ხარ? ჰკითხა ნოემ
–ბოგდანოვკას მივდივარ, საშური საქმე მაქვს.
–კეთილი და პატიოსანი, მეც შენი თანამგზავრი ვიქნები.
–უუჰ, შეჰყვირა უეცრად სოფრომმა.
–რისთვის დაიყვირე?
–ჭვალი რამე დამადგა
–ნუ გეშინიან, გაგივლის.
ნოე გაფითრებული მიიჭრა სოფრომთან, მის წინ ჩაიმუხლა და კვირისტავებზე ნიკაპი ჩამოადო.
–გასწი ნოე, გამეცალე. არ გვინდა ეგეთები. ბევრი ვიბჭე ჩემს თავთან და უარი უნდა ვსთქვათ ერთურთზე.
–დასტურ, გეთანხმები, მაგრამ ამ გულს რა ვუყო? განა შემთხვევით შემოგხვდი აქა. ორი კვირეა ლანდივით დაგყვები.
–იყუჩე ნოე. უნდა გავიყაროთ. ასე სჯობს, მერწმუნე.
ნოე გველნაკბენივით წამოხტა, დაბარბაცდა და რონოდის ნარზე გადაიქცა.
სოფრომი გოროზი სახით გასცქეროდა სარკმელს.
პოეზდმა სვლა შეანელა და ასპინძის სტანციაზედ ჩამოდგა.
გულშემოყრილი ნოე მაინც ვერ შეელია მიჯნურს. პირგამეხებული, უძრავად იჯდა.
რონოდის კიბეები მკვირცხლად აიარა ფერმკრთალმა ყმაწვილქალმა.
კარი მორიდებით შეაღო.
–სალამი. მორცხვად ჩაიბუტბუტა, ცარიელ ნარზედ ჩამოჯდა და ჩემოდანი მუხლებზე დაიდო.
–სალამი ნუ მოგიშალოს ღმერთმა. გამოეპასუხა სოფრომი.
ნოე კვლავაც მდუმარედ იჯდა.
ოდნავ გათამამებულმა ქალმა ხელი გაუწოდა სოფრომს.
–ელიჩკა
–სოფრომი
–საით გაგიწევია, ელიჩკა?
–ბოგდანოვკას მივალ. მასწავლებლად გამომიშვეს გორიდამ. შეგირდები მელიან. ასპინძაში ორი დღით გავჩერდი ძალუასთან.
–მაშ ერთად გვიმგზავრია ბოლომდინ. უთუოდ გამოვნახავთ ბევრ სამასლაათოს.
ქალმა ნაზად გაუღიმა და თავი ჩაღუნა.
რამდენიმე ვერსი მდუმარედ გაიარეს.
–ელიჩკა, შინდის შეჭამანდზე ხომ არ დამეწვევი? დედამ გამომატანა საგზლად.
–სიამოვნებით. უპასუხა გვარიანად გაწითლებულმა ელიჩკამ.
–ნოე, შენ არა გშია, განა?
სოფრომი ამაოდ ელოდა პასუხს. ნოე თვალს არ აშორებდა მინდორზე გამორეკილ ნახირს.
–უპრიანი იქნება აქეთ თუ გადმოჯდები.
ელიჩკამ ჩემოდანი ჩამოდგა და გვერდზე მიუჯდა შეჭამანდის განაწილებით გართულ სოფრომს.
–უუჰ, შენი გულისავ. რა გემრიელია. კარგი ხელი ჰქონია დედაშენს, სოფრომ.
–გეამა?
–ძლიერ
–მაშ ბოგდანოვკაში ხშირად მოგიწვევ ხოლმე პურის საჭმელად. მე ინჟინრად უნდა ვიმუშაო იქა.
მეტად კმაყოფილი ელიჩკა გაბრწყინებული სახით ყლაპავდა შინდის დარბილებულ კერკებს და სოფრომს უკვე არცთუ ისე მორცხვად უღიმოდა.
–მაშ შევხვდებით ერთურთს ბოგდანოვკაში? მე კი ვწუხდი. იქ არავინა მყავს ნაცნობი. კაეშანი მქონდა გულზედ შემოწოლილი.
–უთუოდ ხშირად. მეც არვინ მეყოლება შენს გარდა ამხანაგი.
–რარიგად მიხარია.
–ელიჩკა, რა უნდა შეასწავლო შეგირდებს?
–ფრანციცული, მიუგო ქალმა და ლურჯი თვალები შეანათა.
ნოე წამოდგა და წელათრეული გავიდა დერეფანში. თავი ფანჯარაში გაჰყო და თვალები დახუჭა.
ოთახიდამ ელიჩკას მორიდებული კისკისი ისმოდა...

–ნოე, არ მსურდა შენთვინ გული დამეკოდა.
სოფრომი გვერდით ამოსდგომოდა.
–ნუ, სოფრომ,არ გინდა. შედი. იქ ელიჩკა გელის.
–ზნე უნდა შევიცვალო, ნოე. დედას გულს ვერ ვატკენ, ხალხი ნელ-ნელა გაიგებს ჩვენ ამბავს და სამარცხინო ბოძზედ გამაკრავენ, დედა მოკვდება დარდითა და მწუხარებით, მამა კი წესს ამიგებს, არ კი მინდა, მაგრამ ასეა წუთისოფელი მოწყობილი. თანაც, აკი იცოდი, რომ ქალებიც მომწონდა. შენთან ვეღარ ვიქნები, თუმც კი ძლიერ მიყვარხარ. გულში ისე შენ მეყვარები ნოევ, ისევ შენ..
–ოჰ, რა მწარეა ეს სიტყვები
–ნოე, მერწმუნე ასე სჯობს ორივესთვინ.
–გაგეცლები სოფრომ, მაგრამ იცოდე, ჩემი გული მკვდარია.
–ნოე........
–კეთილად იყავ!
ნოე გაჩერებული პოეზდიდამ ჩქარი ნაბიჯებით ჩავიდა და სტანციის დუქანს მიაშურა. სოფრომმა თვალებით გააცილა მეგობარი და ელიჩკასთან შებრუნდა.
–სამუშაოს მერე ჭალაში ვისეირნოთ ხოლმე.
–კეთილი. შეჰღიმილა ელიჩკამ.

ორი ხელადა ღვინის შემდგომ ნოეს უფრო ძლიერად შემოაწვა სევდა. იხსენებდა გარდასულ დღეებს და კიდევ უფრო მწარდებოდა.
შუაღამე გადავიდა. მიკიტანი დუქნის დაკეტვას აპირობდა.
გამობრუჟული ნოე სტანციაზე ტორტმანით გამოვიდა. ორიოდ ვერსი გაიარა. ხვანჯარი შეიხსნა. ხეზე ყულფი გამონასკვა და კისერზე მოირგო.
ბოლო წუთებში სოფრომზე ფიქრობდა და მთელის გულით სძულდა ელიჩკა.

Me VS Me

დილას გავიღვიძე და ვერ გავიხსენე რა მერქვა. თვალების გახელა არც მიცდია.

–მე ის არ ვარ, თბილისში რომ ვცხოვრობ?

–კი, ის ხარ.

საიდანღაც რომ მეცნობა, ისეთმა ხმამ მიპასუხა.

–თმა რომ შევიჭერი და ახლა რომ ვნანობ. ის, ხო?

–ჰო, თმა შეიჭერი, მაგრამ მარტო მაგას ნანობ?

–დამაცადე, თანმიმდევრობას ნუ მირევ

–ყოველთვის ასეთი უთავბოლო იყავი

–რომელი საათია ეგეც მითხარი ბარემ. სამსახურში მაგვიანდება? (ვაა, ვმუშაობ, ეგეც მახსოვს).

–კვირაა დღეს

გავიზმორე.

–ყავას დალევდა კაცი.

–ყავის იქით შენი ტვინი არ მიდის, არა?

–ჯერჯერობით არა. რა, ცუდია დილას ყავა?

–ცუდი ისაა, ინერტულად რომ მიაღოღებ შენს ცხოვრებას. თითქოს რაღაც ძალა გმართავს

–ამით რა გინდა თქვა? მოსამართი თოჯინა ვარ?

–არა, ჯიუტი ხარ, ოღონდ ყოველთვის შეუსაბამო დროს ირჩევ შენი პრინციპულობის გამოსავლენად

–თან ინერტული ვარ, თან ჯიუტი?

–ჰო, ინერტული ჯიუტი ხარ, ანუ მარტივად რომ ვთქვათ – იდიოტი.

–ეგ შენი საქმე არაა. შენ ჩემს კითხვებს უპასუხე, ან კი, ან არა

–ნუ ცდილობ დამიმტკიცო, რომ უხეში ხარ. სინამდვილეში ერთი გულჩვილი გოგო ხარ, რომელსაც ყველა ეცოდება

–გოგო ვარ, ჰო, ეგ მახსოვდა

–დიდი შეღავათი. ეგ არაფერს ცვლის

–მუსიკა მიყვარს, Beatles-ი. ტომ უეითსი. ჯენის ჯოპლინზე და ჯიმი ჰენდრიქსზე ვგიჟდები

–ჰო, ოღონდ ჯოპლინს დიდხანს რომ უსმენ, ითრგუნები

–რა სისულელეა

–ნუ მეკამათები

–რას ამბობ, კამათი ჩემი სტიქიაა

–რატომ, გგონია ერთხელაც ჭეშმარიტებას მიაგნებ? იმედი უნდა გაგიცრუო. უღრან ტყეში დადიხარ. უკომპასოდ

–ქარაგმებით ლაპარაკს მოეშვი. უკვე ნერვებს მიშლი. ეს კომპასი ვითომ საიდან მოიტანე?

–ტვინი უნდა გაანძრიო, ტვინი, ეგაა შენი კომპასი

–ანუ უტვინოც ვარ?

–აბა შენ თავი ჭკვიანი გეგონა?

–არა, ჭკვიანი არ მგონია თავი, მაგრამ..... მთლად დებილიც არ ვარ ალბათ :–)

–წიგნებს რომ კითხულობ და ხანდახან შენთვითონაც რომ ჯღაბნი რაღაცეებს, თავი ჭკვიანი გგონია?

–არა, არა

–კიდევ კარგი

–სამაგიეროდ მეგობრები მიყვარს. ზოგადად, ადამიანები.

–მეგობრები სულელებსაც უყვართ.

–მეგობრებთან ერთად ფილმების ნახვა და მერე განხილვა მიყვარს. მათთან ერთად სეირნობა და სიცილი

–ბევრი სიცილი...

–ჰოო, მიყვარს სიცილი და ის ხალხი, ვინც მამხიარულებს

–მაგან დაგღუპა შენ. და სეირნობამ კიდევ.

–არაფერსაც არ დავუღუპივარ. ძალიანაც კარგად ვგრძნობ თავს

–ჰოდა, იწექი და იხსენე მაშინ რა გქვია

–კარგი, კარგი, ჰო. ნუ გაბრაზდი. რაო რას მეუბნებოდი? გაფუჭებულია ჩემი კომპასი? თუ საერთოდ არ მაქვს?

–არასწორად მუშაობს.

–კი მაგრამ....

–რამდენ რამეს ფიქრობ არასწორად რომ იცოდე.....სამწუხაროა, როცა ფიქრობ, რომ კარგია წყენა ადვილად რომ გავიწყდება.

– კარგია. ამაზე დავა არ მომწყინდება იცოდე. ვერ მაჯობებ

–ჰო, კარგია, მაგრამ რაღაცას უნდა სწავლობდე. ოდესღაც უნდა გაიარო გზა, რომელსაც შენს მაგივრად ვერავინ გაივლის. ხვდები, რომ ისევ დასაწყისში ხარ? წინ რამხელა აღმართია ხედავ?

–მე მანდ ვერ ავალ

–ახვალ თუ მოინდომებ. ინერტული ხარ თქო და იმიტომ ტკეპნი აღმართის მისადგომებს

–კომპასი სწორად რომ მუშაობდეს, ავიდოდი?

–ბოლომდე შეიძლება ვერა, მაგრამ კაი ბლომად კილომეტრებს გაივლიდი

–შენ რა გქვია ამდენი წვრილმანი რომ იცი ჩემს შესახებ?

–ერთი სახელი გვაქვს ორივეს ჩვენ.

–ხოდა თქვი რაა. ბარემ გამახსენე და ავდგები, ყავას დავლევ

–ხომ გითხარი, ყავის იქით შენი ტვინი არ მიდის თქო

–დამეხმარები?

–მაშინ ნუ ბრაზდები, იდიოტს რომ გეძახი

–შევეცდები. მაგრამ ჯერ კომპასი მაქვს გასასწორებელი. ალბათ მერე უფრო გამიადვილდება. აი, ყავას დავლევ და წავალ

–ჰმ. ну и дура.....

სუპერ მარიოს პროტესტი და რეალურ სამყაროში გადმობარგება

სუპერ მარიოს ღამე დაესიზმრა, რომ ვერ ხედავდა სიზმარს. და წუხდა, იმიტომ, რომ იცოდა, აუხდებოდა. სიცარიელე, რომელსაც ვერ, ან არ ამჩნევდა, ნისლი, რომელშიც საგულდაგულოდ გამოეხვა, აბსურდი, რომელიც შეიყვარა.

Game Over.

სუპერ მარიოს გამოელია სიცოცხლეები და კიბის საფეხურზე დაღლილი ჩამოჯდა; ნახევრად გამჭვირვალე და მოციმციმე.

სუპერ მარიოს ეზარებოდა ტირილი.

იქ სადაც მიიჩქაროდა, აღარ იდგა კოშკები.

სუპერ მარიოს მხიარული სვლა მარაზმებით სავსე სამყაროში დასრულდა.

სუპერ მარიო მიხვდა, რომ დიდხანს იარა ბნელში.

სუპერ მარიოს მობეზრდა და შუქი აანთო.

სუპერ მარიომ დაინახა, რომ იქ, იმ სამყაროში, ყველაფერი რეალური, სინამდვილეში ირეალურია.

სუპერ მარიოს სწყინდა.

სუპერ მარიოს უხაროდა.

სუპერ მარიო ფიქრობდა და ციმციმებდა.

მის თავზე ღრუბელივით იდგა ახალი არჩევანი.

სუპერ მარიო ეკრანიდან გადმოვიდა და რეალურ სკამზე დაჯდა.

სუპერ მარიომ გააპროტესტა ის გაბრუებული სამყარო და მისი კანონები.

სუპერ მარიო რეალური სკამიდან წამოდგა და რეალურ გზას გაუყვა.

ირგვლივ ნამდვილი ყვავილები ყვაოდა, ნამდვილი სახლები იდგა და ფანჯრებიდან ნამდვილი ადამიანები იყურებოდნენ.

სუპერ მარიომ ღრმად ჩაისუნთქა და ფილტვები ნამდვილი ჰაერით აევსო. ცოტა ეტკინა და გაუკვირდა – თურმე ტკივილის შეგრძნება არ დაუკარგავს.

სუპერ მარიო რეალურ ქალაქში მიაბიჯებდა.

ქუჩა სავსე იყო ხალხით.

სუპერ მარიომ ნაყინი იყიდა და მზით განათებულ სკვერში, საქანელაზე ჩამოჯდა.

სუპერ მარიო აღარ ფიქრობდა ირეალურ სიცოცხლეზე, რომელიც იქ დატოვა, სიბნელეში.

როგორ განვითარდება მისი ცხოვრება აქ, ამ ქალაქში?

ამაზე ცოტა მოგვიანებით.

ჯერ თვითონაც არ იცის.

P.S. ისე, თუ ჰგონია, რომ ამ სამყაროში ყველა ყვავილებით შეეგებება, ძალიან ცდება :–)

შუაღამის რა? სულ ვიჭედები ამ სათაურებში :-) არა, შუაღამის არა. ინტრიგანის ჩანაწერები :-)

ინტრიგანობის ხასიათზე ვარ. არადა რა დროს ესაა, ღამის 3 საათია, დილას 9-ზე ვარ ასადგომი. ისიც ვიცი, ხვალ მარტო უმუშევრების კი არა, მიცვალებულებისაც შემშურდება, როცა იძულებული გავხდები საბოლოოდ გამოვრთო გულისგამგმირავად მოღრიალე მაღვიძარა და ავდგე.
ხედი ჩემი ფანჯრიდან ფრიად დამაიმედებელია - ქარში ბრეიქდანსის მოცეკვავე, ფოთლებშემოტყავებული ხე, გაუგებარი ფერის ცა და მეზობლის სახლის მოსაწყენი სახურავი.
მერე დაიწყება ზომბის რბოლა უკვე დაზეპირებულ ტრასაზე, დაზეპირებული თანმიმდევრობით - აბაზანა, სამზარეულო, საძინებელი, ჰოლი.... სარკე. ეს სარკე აბსოლუტურად ზედმეტია, მაინც ვერაფერს აღვიქვამ.
აბაზანაში თუ შემასწრეს, დაღუპული ვარ - გარანტირებული დაგვიანება სამსახურში და 20 ლარიანი ჯარიმა.
ხომ არსებობენ გამოუსწორებელი ოპტიმისტები, თავგადაკლული პესიმისტები. მე გამოუსწორებელი ღამურა ვარ. Batman-ი :-) ერთი ბეტმენის ფორმა უნდა ვიყიდო და ისე მივიდე სამსახურში. რა მოუვათ :-):-):-)
ჰოო, სამსახურში მოვედი.მერე control alt delete, პროცესორის ზმუილი, ფოსტის შემოწმება...... ვაჰ, სოფელო, რა შიგან ხარ მართლა რააა, რა გინდა, რას გვაბრუნებ, რა ზნე გჭირს ამისთანა?! გვაბრუნებ კი არა, გვატინგიცებ.
ეეჰ, შოთა, შენც კაი დღეში გქონდა ნერვები :-):-)
არა, ასეთი უჟმურიც არ ვარ. უბრალოდ, ზამთარი ამოვიდა ყელში. "მერე რა რომ ზამთარიაო". რა მერე რა? კაია? ვინ მოიგონა ეს სლოგანი? მაგრა ვეჩხუბებოდი. მარა რატომ? ხომ არიან ვიღაცეები, ვინც გიჟდება სიცივეზე. ისე, ზამთარი რომ მიყვარდეს, ამ რეკლამაზე მაინც გავბრაზდებოდი. რას ქვია მერე რა? შენი "მერე რა" საძახებელია ოქროსავით ზამთარი? :-):-)ხომ გითხარით ინტრიგანობის ხასიათზე ვარ თქო? :-)
პიანისტი შპილმანი გამახსენდა უცებ. ოღონდ არ მითხრათ, რომ დადებითი გმირია. მთელი ფილმის განმავლობაში გვაყურებინებენ, როგორ იბრძვის საკუთარი ტყავის გადასარჩენად. ოღონდ ისეა გართული ამ საქმიანობით, სულაც არ ანაღვლებს მისი მთელი ოჯახი ეშაფოტზე რომ წაასხეს. არც იმას დაგიდევთ, ნაცნობ-მეგობრებს და უცნობებსაც პრინციპში, საფრთხეში რომ აგდებს, ოღონდ თვითონ თავშესაფარი და ლუკმაპური იშოვოს. არავინ იცის, ვინ როგორ მოიქცეოდა მის ადგილას და მათ შორის მეც, მაგრამ მაინც მაღიზიანებს ამ რაფინირებული მუსიკოსის ეგოისტური და გაუთავებელი რბოლა სიცოცხლის შესანარჩუნებლად. როგორ ეტყვის ის გერმანელი ბოლოს? - "მადლობა ღმერთს გადაუხადეთ, მას უნდა, რომ გადარჩეთო". საინტერესოა მისი შემდგომი ცხოვრება. ფილმის გმირს ხომ რეალური პროტოტიპი ჰყავდა. გადაუხადა ნეტა ღმერთს მადლობა? იმ საცოდავ გერმანელს რომ არ გადაუხადა, ფაქტია. არადა, ისეთი იყო, მიწიდან ამოთხრიდა რომ მოენდომებინა.
ან ეს "ბედის ირონია, ანუ გაამოთ" (რა საჭიროა ეს ორი სათაური მაინც ვერ გავიგე :-):-) ) რატომაა საყოველთაოდ აღიარებული რომანტიკული კომედია, გამაგებინეთ. კარგია საცოლესთან ხელის სათხოვნელად მისასვლელი კაცი ორი საათით ადრე ისე გამოთვრეს, რომ სხვა ქალაქში, სხვა ქალის ბინაში აღმოჩნდეს და მერე ეს "სხვა" ქალი ისე გადაირიოს გამობრუჟულ და აქეთ-იქით მობანცალე, ნიფხვიან ჟენя-ზე, რომ დიდი ხნის ნაშენები (ვერ ვიტან ამ სიტყვას, მაგრამ სინონიმს ვერ ვიხსენებ) ურთიერთობა ერთ ღამეში ქარს გაატანოს. ან უკვე გამოფხიზლებული, ინტელიგენტი ჟენя რატომ შექანდა საქმროთი ხელდამშვენებულ ნადя-ზე (რომელიც სხვათა შორის, წელს აღმოვაჩინე, რომ ფილმში ჩემი ტოლია, 34 წლის. არადა ნადя ყოველთვის დიდი ქალი მეგონა. ანუ მე დიდი ქალი ვარ? არა რაა. არა!)
არგუმენტი - ერთი ნახვით შეყვარება არ მიიღება :-) (ვხუმრობ რა თქმა უნდა. ყველას თავისი მოსაზრება აქვს. ეს მხოლოდ ჩემი სუბიექტური აზრია ფილმზე).
ბევრი შემედავება, რომ ასეთი რაღაცეები ცხოვრებაში ხდება, მაგრამ იმ "ბევრს" მოდი წინასწარ ვკითხავ - იპოლიტის, ან გალя-ს ადგილას ერთხელ მაინც თუ წარმოუდგენიათ თავი? არადა, ეს საწყალი მსხვერპლებიც რა რეგვენებად ყავთ გამოყვანილი. ისინი ცუდები არიან, შეუგნებლები და ავები. ჟენя და ნადя - კარგები, ლამის აქეთ მსხვერპლები. ერთადერთი ადეკვატური ადამიანი ჟენя-ს დედაა, ფილმის დამაგვირგვინებელი ფრაზით. არადა, რяზანოვს აქვს მართლა კარგი ფილმები, რომლებსაც რატომღაც არასოდეს, ან ძალიან იშვიათად გვაჩვენებენ. რას გადაეკიდნენ ამ "ბედის ირონია"-ს და "Служебный роман"-ს? ბოლოს როდის ნახეთ "Небеса обетованные", ან გარაჟი, რომელიც მართლა შედევრია. ან თუნდაც "Предсказание" .
უკვე ოთხი გამხდარა. რა კინოკრიტიკოსობა ამიტყდა. საქველმოქმედო ფონდის გამდიდრებისთვის ვიღწვი? რას ვაფრიალებ ამ 20 ლარიანებს კაი მეცენატივით :-)
должны все люди ночью спать-ო, გვეუბნებოდნენ ბავშვობაში. სწორი იყო ის ხალხი.
როგორ მენატრება ის დრო. ჩემი საბჭოთა ბავშვობა. რაც გინდათ ის თქვით, მაგრამ ნოსტალგია მაქვს იმ პერიოდის. ჩემს ბავშვობასთან ასოცირდება და რა ვქნა? დროის მანქანა რომ არსებობდეს, ერთი–ორი დღით აუცილებლად დავბრუნდებოდი საბჭოთა კავშირში, ბოშებისგან ვიყიდდი რეზინაგამობმულ, ნახერხით გატენილ, ბრჭყვიალა ბურთს, შევჭამდი შოკოლადმოხეხილ ნაყინს, რკინის ვერცხლისფერ ფიალაში და დავღეჭავდი ვარდისფერ პედროს :-)
ეჰ, წავედი, წავედი.
Спокойной ночи, малыши! :-)

P.S. ამ თემას ისევ მივუბრუნდები ახლო მომავალში.

ქალაქში ბამბისფერი თოვლი მოვიდა

თოვლი მოვიდა. ქათქათა, მსუბუქი.
ასეთ ამინდში სულ მგონია,რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
სეირნობა მინდა, თოვლისთვის სახის შეშვერა და სიჩუმის აღქმა, მარტო თოვის დროს რომ დგება.
შავ-თეთრ ფოტოს გავს თბილისი. ხარისხიანს და ლამაზს.
ინფანტილური სიხარულის შეგრძნება მაქვს. მარტო ბავშვებს რომ აქვთ, ისეთი. ასაკის მატებასთან ერთად რომ ქრება. კარგია მგონი ინფანტილიზმი.... ხანდახან :-)
თოვს და გადაღებას არც აპირებს.
ქალაქში ბამბისფერი თოვლი მოვიდა....

ანემიური სიყვარული :-)

მაცივრის თავზე დგას ხილის "ვაზა",
სპეცრაზმელი კი იღიმის ნაზად,
მისი სახელი იქნება ზაზა
და ეყვარება მას გრეგორ ზამზა.
დანას აიღებს გრეგორი ხელში,
გაეჩხირება თევზის ფხა ყელში
გამოეხვევა პერანგში ძველში
და ამოურევს ტარხუნას ყველში.
"პადვალში" ჩავიდა ეხლა,
კიბეზე უმტყუნა ფეხმა,
დაგორდა, როგორც ქვევრი,
სისხლი დაღვარა ბევრი.
ნაზიკო არის ქურუმი,
პლედი აქვს შემოხურული,
პარმაღთან გდია საბრალო ზაზა,
ქურუმის გულში მიწდება ფაზა.
"ნეჟნია" ნაზი, როგორც "მაროჟნი"
და გამოხედვა აქვს მას კაროჟნის,
ზაზას წარბები აუხტა შუბლზე,
ნაზის საკინძე გაეხსნა გულზე.
ხელი მოხვია დაჭრილ ჯარისკაცს,
წამოიწია ზაზამ, გარისკა
ოფლმა დაცვარა ქალის ულვაში,
ზაზა სულ უფრო შედის მუღამში.
ამ დროს იღება სარდაფის კარი
და არენაზე გამოდის ქმარი.
მას ხელთ უპყრია პლასტმასის ქნარი,
მაგრამ არც ისე "კანფეტკა" არი.
ნაზი წამოხტა, იკრავს საკინძეს,
ჩვენი ზაზა კი ვეღარ აკინძეს,
ქმარს ქვია ბადრი, მიიწევს წინა
ქნარით დალეწა სარდაფის მინა.
ანემიური ზაზას თვალებში
გამოჩნდა ბუშტი, სავსე შარდითა,
მხდალი ყოფილა, ფიქრობს ნაზიკო
და აღარ არის ქალი დარდითა.
ბადროსმტყორცნელი, სპორტსმენი ბადრი
თავზე დაადგა უწვერულ ყმაწვილს,
ნიშანდობლივად გამოჩნდა კადრი,
ქმრის რისხვა ჩმორიკ ზაზას რომ აწვიმს.
ცოლს ცრემლს უფარავს შიფონის ჩადრი,
გაბადრულია მეუღლე ბადრი,
მშიშარა ზაზას ბადრის რომ ადრი,
ქალო, არ იცი სპორტსმენის ყადრი?!

ავტორები:
ნინო კალანდია
მარიკა კერესელიძე