აეროპორტის ფოიეში ზურგჩანთიანი ბიჭი იდგა, ჩალისფერი თმებით.
–არა მგონია მიგნება გამიჭირდეს. პატარა ქალაქია. ტაქსისტს ეცოდინება ცოტა ინგლისური ბოლოს და ბოლოს.
გარეთ გამოსულმა პირველივე ტაქსი გააჩერა.
-Lisilidze street, please
–ლესელიძეზე გინდა, ჯიგარო?
–Yes, yes, Leselidze street.
ფანჯრიდან ხედავდა გაცრეცილ ცას. თაკოს გაოცებული სახის წარმოდგენაზე წინასწარ ეცინებოდა.
–პირველი შოკი როგორც კი გადაუვლის, მაშინვე ცხელ ყავას მოვთხოვ. ნეტა უკოფეინო ყავა იყიდება ამ ქვეყანაში?
ზარი დარეკა.
კარი მოხუცმა ქალმა გააღო.
–თაკო?! მე მისი მეგობარი ვარ, ბილი, ამსტერდამიდან.
ქალმა მხოლოდ თაკო, ბილი და ამსტერდამი გაიგო, დაბნეულმა თავი დაუქნია და სახლში შეიპატიჟა.
ჰოლში ხელით ანიშნა, აქ დამელოდეო და ოთახში შევიდა.
–შენ გკითხულობენ. ბილი ვარო, ამბობს. ამსტერდამიდან. მემგონი მისამართი შეეშალა.
–რას ამბობ? ბილი? როგორ, აქაა?
გაფითრებული გოგო საწოლში წამოჯდა.
–უთხარი, რომ მისამართი შეეშალა, ან უთხარი, რომ დღეს დილას მოვკვდი. რაც გინდა ის უთხარი. არა, სჯობს უთხრა, რომ სხვა ქალაქში გადავედი საცხოვრებლად და მისამართი არ იც...
სიტყვა გაუწყდა.
კარში ბილი იდგა. ზურგჩანთამოკიდებული და ოდნავ დაბნეული.
–მე, მე....... მე არ მეგონა, რომ....... რატომ ჩამოხვედი, მისამართი როგორ გაიგე? მე .... საწოლიდან ვერ ვდგები. მაქსიმუმ იმ სავარძელში გადავჯდე. მინდოდა შენთვის ამის თქმა, მაგრამ მეშინოდა, რომ აღარ მოინდომებდი ჩემთან ლაპარაკს. მე.... ვერ წარმოვიდგენდი, რომ ჩამოხვიდოდი.
გოგოს ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა ცრემლები. სახეს ხელისგულებით იწმენდდა.
ბილიმ ზურგჩანთიდან რვეული ამოიღო, რამდენიმე წინადადება დაწერა და თაკოს მიაწოდა.
–მუნჯი ხარ?
ბილიმ თავი დაუქნია.
–მეც არ ვიფიქრე რა უცნაური ბიჭია თქო. ქაღალდზე დაწერილი რომ მომაწოდა წეღან – ბილი ვარ და თაკო მინდაო.
სიტუაციაში უცებ გარკვეულმა მოხუცმა ღიმილით მოუსვა მხარზე ხელი ბიჭს და ოთახიდან ფეხების ფრატუნით გავიდა.
–მარტო მუნჯი ხარ? რასაც გელაპარაკები, გესმის?
ბილიმ გაუღიმა და ისევ დაუქნია თავი.
თაკო აღარ ტიროდა. გაოცებული შესცქეროდა მომღიმარ ბიჭს, რომელსაც ნაცრისფერი თვალები და ჩალისფერი თმა ჰქონდა.
–დაჯექი, ბილი. გარეთ წვიმს. შეგცივდებოდა. ცხელ ყავას არ დალევ?
–მთელი გზა ყავაზე ვოცნებობდი.
უკოფეინო ყავის მოთხოვნა მოერიდა.
–დიდი ხანია ვერ დადიხარ?
–ასეთი დავიბადე. ეს ეტლი რომ არ მქონდეს, სახლიდანაც ვერ გავიდოდი. შენც დაბადებიდან მუნჯი ხარ?
–არა, მე 10 წლის ასაკში ვირუსი გადავიტანე. მას მერე ვარ ასე.
–რა საოცრებაა. მე ვერ დავდივარ, შენ ვერ ლაპარაკობ. და მაინცდამაინც ჩვენ ვიპოვეთ ერთმანეთი.
–ჰო, მართლა საოცრებაა. იქნებ ჩემს ქვეყანაში შველიან შენნაირებს. გავაგზავნოთ შენი დიაგნოზი.
თაკოს გაეღიმა.
–არ გამოვა ჩემი ეტლიდან ადგომა.
–ვცადოთ.
–შეგიძლია აქ დარჩე. სასტუმრო ოთახში დაიძინე. ხვალ თუ არ იწვიმებს, გავისეირნოთ.
–––––––––––––––
ქუჩაში ციოდა. ბილი ფურცელზე რაღაცას წერდა.
–გინდა ცოტა შორს გავისეირნოთ. მე ხომ აქ ვარ, დაგეხმარები.
–კარგი. მოედნამდე ავიდეთ. იცი ეს ქალაქი რამდენი წლისაა?
ბილიმ ხელები გაშალა, საიდან უნდა ვიცოდეო.
–ათას ხუთასის. ძველია. გინდა ლეგენდა მოგიყვე?
ბილი თანხმობის ნიშნად თავს უქნევდა.
თაკო ლაპარაკობდა. ლაპარაკობდა და ბილის უღიმოდა.
ბილი ღრმად ისუნთქავდა საფუნთუშედან გამოსულ სურნელს და უცნაურ სიმსუბუქეს გრძნობდა. თითქოს ჰაერში დადიოდა. გამჭვირვალე ჰაერში. თაკოს ხმა მელოდიური მუსიკასავით ჩაესმოდა.
–აქ უნდა გადავიდეთ.
თაკო წინ მიდიოდა. ბილიმ გაცრეცილ ცას ახედა და გაიფიქრა, რომ თბილისი კარგი ქალაქია. იმიტომ, რომ აქ თაკო ცხოვრობს.
მანქანის მუხრუჭების ხმამ გამოაფხიზლა.
საჭეარეული მძღოლი ტროტუარზე ასული თაკოსკენ მიქროდა.
–თაკო, ხმამაღლა დაიყვირა ბილიმ. –თაკო, მარჯვნივ გაიწიე.
მანქანამ დაამუხრუჭა და გაჩერდა.
ბილიმ თაკოსთან მიირბინა და ეტლთან ჩაჯდა.
–შენ ლაპარაკობ, თქვა ნირწამხდარმა გოგომ.
ბილიმ ზურგჩანთიდან რვეული ამოიღო, სწრაფად დაწერა და თაკოს მიაწოდა:
–ჰო, ყველა დანარჩენისთვის ვლაპარაკობ. შენთვის მუნჯი ვარ. და შეწინააღმდეგებას ნუ ეცდები.
თაკო უყურებდა ასფალტზე ჩამომჯდარ ბიჭს, რომელსაც მზე, რომელიც თბილისის თავზე გამომკრთალიყო, ჩალისფერ თმას კიდევ უფრო უღიავებდა.
Posts
9 comments:
კალო, რას გვერჩი, რა გინდა? :)
მაგარია.
:-))))) არ გერჩით :–)))
მომეწონა ძალიან :)
გაგრძელება არ იქნება?
რომელი ხარ, არ იტყვი? :–))
რავიცი,გაგრძელება იქნება ალბათ
გვერჩი აშკარად! :) მეც ცოტა მაკლდა აბღავლებამდე.. :))
რა გაბღავლებთ კაცო? :–))))
მე უბრალოდ იმის თქმა მინდოდა, რომ ყველას აქვს ბედნიერების უფლება :–)
:)
ეს სმაილი რას გამოხატავს ნეტა? :–)))))
როგორი მარტივი რთულია :| საინტერესოა!
Post a Comment