პრინციპში, მხიარული ისტორია. თავის დროზე დიდ ტრაგედიად აღქმული :–)

არაფერი ისეთი ადვილი არაა, როგორც 15 წლის გოგოს გამიჯნურება, რომელსაც რეპეტიტორებთან სიარული ტანჯვად აქვს გადაქცეული, ზამთრის ერთფეროვან დღეებს კი იმ ბიჭზე ფიქრი უხალისებს, რომელიც ცოტა ხნის წინ მეგობრის სახლში გაიცნო და პირველი ნახვისთანავე გადაწყვიტა, რომ უყვარს.

დიახ, ეს პირველი სერიოზული გატაცება გახლდათ (თუ არ ჩავთვლით ბაღელ ალიოშკას, რომელმაც წარმოუდგენელი გმირობის ფასად დაიმსახურა ჩემი სიყვარული :–) )

გატაცება თქო ახლა ვამბობ, თორემ მაშინ, საკუთარ გრძნობებში დარწმუნებული 15 წლის "ძალიან დიდი გოგო" ვიყავი და ვერავინ დამიმტკიცებდა, რომ ის ბიჭი ცხოვრების ბოლომდე არ მეყვარებოდა.

იმ საბედისწერო შუადღეს, მასწავლებლის სახლისკენ მიმავალმა, ქუჩის ბოლოში მისი თეთრი მანქანა შევნიშნე. გულისცემა სადღაც ყელის მიდამოებში ვიგრძენი. მანქანა ნელ–ნელა მიახლოვდებოდა და მე ჩუმად ვიმეორებდი – გააჩერებს თუ არა, გააჩერებს თუ არა.....

მანქანამ ოდნავ გამასწრო და გაჩერდა.უკვე ბუნდოვნად ვხედავდი ჩემსკენ მომავალ, გაღიმებულ ბიჭს, რომელიც მომიახლოვდა და გადამკოცნა. ნახევრად გონდაკარგული ვიდექი და აბსოლუტურად ვეღარ აღვიქვამდი რეალობას. ის მელაპარაკებოდა და მეც შეძლებისდაგვარად ვპასუხობდი. რას არ მახსოვს. რაღაცნაირად, შიგნიდან მესმოდა საკუთარი ხმა.

ცოტა რომ დავმშვიდდი, შევამჩნიე, რომ ბიჭი პერიოდულად ჩემს ჩექმებს აკვირდებოდა. დაბნეული გამიღიმებდა, რაღაცას მკითხავდა და ისევ ჩექმებისკენ აპარებდა თვალს. კი მიკვირდა, მაგრამ უკვე ნელ–ნელა გონს მოსული, ვუყვებოდი, როგორ ვიტანჯები მასწავლებლებთან სიარულით და გაუთავებელი მეცადინეობით. როცა აღმოვაჩინე, რომ ისევ ჩემი ჩექმებისკენ გაექცა თვალი, ცოტა გავბრაზდი, გავიფიქრე, რა უცნაური ტიპი ყოფილა, ტალახიანი მაქვს ეს ჩექმა თუ რას უყურებს თქო. დავიხედე და......

ეს იყო ჩემი ცხოვრების დასასრული, უბედურება, ტრაგედია და აპოკალიფსი.

ჩემს ჩექმებზე არც მეტი არ ნაკლები ჩემი ნაცრისფერი "юბკა" ეგდო(პრინციპულად არ დავწერ ბოლოკაბას. ვინმეს ამ სიტყვის უკეთესი ქართული ვერსია თუ გაქვთ, შემომთავაზეთ). თავზარდაცემული დავყურებდი ჩემს ფეხებს და ვოცნებობდი გამღვიძებოდა.

ჩემდა საუბედუროდ მეღვიძა, ჩემი საოცნებო ბიჭის წინ ვიდექი და ასფალტზე ჩემი юბკა თეატრის ფარდასავით იყო დაფენილი :–))

მერე.......

ნამდვილად არ მახსოვს რას ვამბობდი, მახსოვს მხოლოდ ის, როგორ ავიღე ის საძულველი ნაჭრის გროვა, ჩანთაში ჩავიტენე და ყურთასმენადაკარგული დავემშვიდობე გაოგნებულ ბიჭს. ის მომდევდა, მაგრამ სირცხვილისგან დროშასავით გაწითლებულს მისი არცერთი სიტყვა არ მესმოდა.

გონს ჩემი მეგობრის სახლში მოვედი, რომელიც ჩემი ტრაგედიის მოსმენის შემდეგ პერიოდულად ისტერიულად იცინოდა. მე კი მეგონა რომ ცხოვრება დამთავრდა და ამის შემდეგ ვერასდროს ვეღარ ვიქნებოდი ბედნიერი.

ბიჭს შევუყვარდი :–))))))))

თუმცა მალე მივხვდი, რომ ის ცხოვრების ბოლომდე ვერ მეყვარებოდა :–)

P.S. დღეს ამ ისტორიაზე ძალიან მეცინება, მაგრამ მაშინ ნამდვილად არ მქონდა სამხიარულოდ საქმე :–)))