Sabato

წვიმა.
10-ის ნახევარზე გიჟივით წამოხტომა - ვაიმე, დამაგვიანდა. კართან დაწეული ფიქრი - "დღეს ხომ შაბათია". ნელა, კმაყოფილი სახით უკან დაბრუნება. ყველაზე გემრიელი ძილი და მერე "როცა გინდა" მაშინ გაღვიძება. სამზარეულოში ყავის მძაფრი არომატი.
ტელევიზორი - ჩართე, გადართე, გადმორთე, გამორთე.
აივანი. რძისფერი ღრუბლები.
სანიშნეჩადებული გოლდინგი.   ფიქრი - რა კაია, შემიძლია როცა მინდა მაშინ წავიკითხო.
უბრძოლველად მოპოვებული კომპიუტერი :-):-) როცა მინდა დავჯდები. ისე, ეს მართლა ძალიან უცნაურია :-) როგორ, როცა მინდა?  ვააა... ნამდვილად მღვიძავს? :-):-)
სიგრილე და Cool cat. ამ კაცის პერიოდული გიჟური ამოჩემება იმის ნიშანია, რომ ვინმეს ამოჩემების მანია მაქვს, თუ უბრალოდ ისეთივე სიყვარულის, როგორი სიყვარულითაც ტომ ვეიტსი და ბიტლზი მიყვარს ვთქვათ? რაღა "ვთქვათ", ფაქტია, რომ ასეთ სიყვარულს მარტო მათ მიმართ განვიცდი.  რა, გგონიათ სხვები არ მიყვარს ? რამდენიც გინდათ, იმდენი, მაგრამ ასე უპირობოდ, ნებისმიერ ხასიათზე, ასე wellcome-ურად არცერთი.
მაპატიე, ჯიმი ჰენდრიქს, შენც ძალიან მიყვარხარ, მაგრამ ყოველთვის ვერ გისმენ, მთრგუნავ ხანდახან :-) დანარჩენებმაც მაპატიეთ, თქვენც  მიყვარხართ :-)
და შენც მაპატიე ბარი უაიტ, რომ ვერ გიტან, რომ შენი ხავერდოვანი ხმის სმენა ისტერიკაში მაგდებს და მგონია, რომ ამ დროს მარტო მე კი არა, მთელი ქვეყნიერება ბანძდება :-)
ისევ წვიმა, შაბათი და golden slumbers.
ისევ წვიმა და Jesus gonna be here.
ისევ შაბათი და another one bites the dust.
ყავა და გოლდინგი.
აივნის თავზე კონდიციონერებივით ჩამომდგარი ღრუბლები.
დღის გმირები - ფრედი, ტომი, 4 ლივერპულელი ბიჭი და უილიამი :–)
დღის ფრაზა - როცა მინდა, რასაც მინდა....  :-)
პერსპექტივა - მალე - seaside rendezvous - გონიო and friends :-)
შაბათია - როცა მინდა, რასაც მინდა იმას ვიზამ :-)
The End.

არღანზე შესრულებული Revolution-ი და მომღერალი მსაჯი

ეზოში, სადაც ჩემს დაბადების დღეზე მოსული სტუმრები შეიკრიბნენ, არომატული მცენარეების სუნი ტრიალებდა. რაჭიდან ჩემი ხელით ჩამოტანილი ველური, ყვითელი პიონები ყვაოდნენ, ხეებს ნახევრადმკვახე ვაშლი და მწიფე ჟოლო ესხა და ოფიციანტების ფორმებში გამოწყობილი ყვავები ფრთებით მოხერხებულად დაატარებდნენ ლანგრებზე დაწყობილ კოქტეილის ჭიქებს. პერიოდულად ციდან მოცისფრო ფანტელები ცვიოდა, რომლებიც მიწაზე დაშვებისთანავე ადამიანის ფორმას იღებდნენ და ყოველი მათგანი ჩემი მეგობარი იყო.
თუ ჯერჯერობით ვერაფერი უცნაური ვერ შენიშნეთ, იმასაც დავამატებ, რომ იდგა 23 ნოემბერი, შემოდგომის ბოლო თვე და მე, სიხარულისგან ჰაერში ოდნავ აწეული, გაღიმებული ვიღებდი მილოცვებს და საჩუქრებს.
ისიც შევამჩნიე, რომ ბედნიერი სტუმრები ჰაერში ლივლივებდნენ, ნეიტრალურები ბალახზე იდგნენ მყარად, დეპრესიულები კი მუხლებამდე მიწაში ჩაფლულები, დიდი გაჭირვებით გადაადგილდებოდნენ.
ერთ-ერთი დაგვიანებული და საკმაოდ მსხვილი ფანტელი მძიმედ და ხმაურით დაეცა მკვახე ვაშლს, რაღაცნაირად არაბუნებრივად გაიწელა და მიწაზე ჩამოიღვენთა. უკვე ვიცოდი, რომ ჩემი არაპუნქტუალური მეგობარი მოვიდა - დათო - მხარზე არღანმოკიდებული, უკმაყოფილო გამომეტყველებით და ბალახზე დაშვებისთანავე მიწაში მუხლებამდე ჩაფლული. გადაადგილება არც უცდია. იდგა და არღანზე Beatles-ის Revolution-ს უკრავდა.
სტუმრების ნაწილი დიდ, პლაზმურ ეკრანზე უყურებდა, როგორ ეთამაშებოდა გერმანიის ნაკრები პლანეტის ნაკრებს ფეხბურთს (რომელი პლანეტის ვერ გავარკვიე ოღონდ:-):-), ჩვეულებრივი ადამიანებივით გამოიყურებოდნენ ისინიც). თქვენ წარმოიდგინეთ, იქაც იყვნენ მუხლებამდე მიწაში ჩაფლული ფეხბურთელები. რეპლიკებიც ისმოდა ეზოში
- "რა არის ეს, დალიონ რამე წამალი, გადათხარეს მთელი სტადიონი ამ დეპრესიულმა მოთამაშეებმაო" :-).
ყოველი ჯარიმის დროს, მსაჯი მღეროდა. რაც უფრო სერიოზული იყო ჯარიმა, მით უფრო ხმამაღლა და მით უფრო უსმენოდ.
გადაქანცული ყვავები უკვე ნამცხვრებს დაატარებდნენ. და მე ყველას ვუყვებოდი, როგორ მივიღე საჩუქრად საგზური კუბაზე, სადაც კარიბის ზღვის ფსკერზე დასახლებული ცივილიზაციის შესასწავლად უნდა გავმგზავრებულიყავი.
მსაჯი გაუთავებლად მღეროდა.
არღანი ისტერიულად უკრავდა Revolution-ს.
ჩემი მაღვიძარა გაჰკიოდა.
გამოღვიძებულს, მინდოდა კიდევ 10 წუთი დამეძინა და გამერკვია, როგორ დასრულდა გერმანიის და პლანეტის ნაკრებების თამაში :-)
P.S. რომელიმე ფსიქოთერაპევტმა ამიხსენით, რატომ ვნახულობ პერიოდულად ასეთ საოცარ სიზმრებს?

Vuvuzela and Football are in the air :-)

მიყვარს ჩემპიონატების ზაფხულები. რაღაც განსაკუთრებულად დადებითი ენერგიით იმუხტება ჰაერი.
როგორ მშურს იმ ადამიანების, საკუთარი ეროვნული ნაკრების გულშემატკივრობა რომ შეუძლიათ - მოგება უხარიათ და წაგება წყინთ.
ვუვუზელას გაუთავებელი ხმიანობის ფონზე უკვე ვნახეთ მოდუნებული მექსიკა, მოზომილი არგენტინა, დაბნეული ინგლისი, ნიგერიის მონდომებული მეკარე, გაუგებარი იტალია და საფრანგეთი, გაუმაძღარი გერმანია, შეურაცხყოფილი ავსტრალია, მარაქაში გარეული ჩრდილოეთ კორეა, უღიმღამო ბრაზილია, "არის რაა" ჰოლანდია, "საღოლ ამათ" პარაგვაი......
ძირითადად ისეთ ფეხბურთს გვთავაზობენ ეს თითქოს ერთმანეთზე უკეთესი გუნდები, გეგონება საწვრთნელ ბაზაზე იყვნენ და არასრული დატვირთვით ვარჯიშობდნენ.
იმედია ნელ-ნელა მოიმატებს ტემპი და ხარისხი.
იქნებ ხვალ ესპანეთი მაინც არ იყოს გაბრუებული.
ჰო, პორტუგალია გამომრჩა წეღანდელ ჩამონათვალში. არაფრისმთქმელი თამაშის გამო ალბათ. კი, კარგი ფეხბურთელია კრიშტიანუ რონალდუ, მაგრამ მომკალით და მაღიზიანებს ეს პრანჭია პორტუგალიელი, სტადიონზე ლამის "კოსმეტიჩკით" რომ გამოდის.
ნეტა სამხრეთ აფრიკის ჰავა ხომ არ მოქმედებს ამ ფეხბურთელებზე ცუდად, ან  ალერგიით ხომ არ იტანჯება ყველა და ანტიჰისტამინური პრეპარატების ზემოქმედების ქვეშ დააგორებენ ბურთს?
თუმცა, სამხრეთ აფრიკაში ზეიმია. ვუვუზელები (თუ ვუვუზელისტები) ფეხბურთელებისგან განსხვავებით, სრული დატვირთვით მოღვაწეობენ სტადიონებზე.
ისე, საინტერესოა, საქართველოში რომ ჩატარდეს მსოფლიოს ან ევროპის ჩემპიონატი (აბსურდში ვარ ეხლა :-) ან უფრო უარესი - დადაიზმში), რომელი ნაციონალური საკრავით ხელდამშვენებული მივა ქართველი გულშემატკივარი სტადიონზე - ფანდურებით, სალამურებით თუ ჭიანურით? :-)
ამასობაში ბრაზილიამ იკადრა და როგორც იქნა გოლი გაუტანა ხიბლში ჩავარდნილ ჩრდილოეთ კორეელებს.
თბილისში ცხელა და წვიმს.
სამხრეთ აფრიკაში ზამთარია და თბილა.
I არხის კომენტატორები უშედეგოდ ცდილობენ საინტერესოდ წაიყვანონ რეპორტაჟები.
მსაჯები დაუნანებლად არიგებენ წითელ-ყვითელ ბარათებს.
იტალიელები ისევ გორაობენ მოედანზე და გულისგამაწვრილებლად იცავენ კარს. ტინგიცები ეგენი.
სანამ მე იტალიელებს ვაქილიკებ, ბრაზილიამ მეორე გოლი გაიტანა – გამოცოცხლდნენ,იკადრეს.
I არხი როგორც ჩანს ჭექა-ქუხილისთვის მზად არაა. ერთი ეგენი არიან მეტიჩრები. თუ ხარისხიან ტრანსლაციას ვერ უზრუნველყოფ, თუ კომენტატორები არ გივარგა, რაღას გარბიხარ და ყიდულობ ჩვენების უფლებას.
ძალიან უკმაყოფილო ნოტაზე ავეწყვე დღეს, მაგრამ ყველაფრის მიუხედავად, მაინც მოუთმენლად ველოდები ყოველი საღამოს დადგომას. მიხარია ერთთვიანი "football is in the air" მდგომარეობა და თავგამოდებით ვგულშემატკივრობ გერმანიის ნაკრებს, რომელიც იმედი მაქვს, მე რომ გამეხარდება ისეთ წარმატებას მიაღწევს Vuvuzela World  Cup 2010-ზე :-)

დემოკრატიის მისადგომებთან, თუ ანარქიის ზღვარზე?

მას მერე რაც ვარდით ხელდამშვენებული ხელისუფლება მოვიდა, (წინა, უვარდო ხელისუფლების მსგავსად), ყოველი არჩევნების შემდეგ, საზოგადოებას ამცნობს, რომ ის და მისი გუნდი "არ სდევენ ჟამთა ცვლას და იგივენი არიან მარად და მარად", რომ საქართველოში კიდევ ერთხელ იზეიმა დემოკრატიამ.

ნეტა რა გონიათ დემოკრატია? არჩევნებზე მისული მოსახლეობის 60 პროცენტის არჩევანი? ეს უფრო უმრავლესობის დიქტატს წააგავს.
აბსოლუტურად დემოკრატიულად მოვიდა ხელისუფლებაში ადოლფ ჰიტლერი. უმრავლესობის პრინციპი ყოველთვის არ ნიშნავს დემოკრატიას, ანუ ჰუმანურობას, როგორც ჩვენთან ხდება ამ ცნების დეფინიცია. ქრისტე სწორედ უმრავლესობამ გააკრა ჯვარზე. ნუთუ ვინმეს შეუძლია თქვას, რომ მაშინ ჰუმანურობის და კაცთმოყვარეობის აქტი განხორციელდა, მიუხედავად იმისა, სჯეროდათ თუ არა იესოს მესიობის.
თუ ყოველთვის წინა პლანზე უმრავლესობას წამოვწევთ და მათით ვისპეკულიანტებთ, შეიძლება მივიღოთ ჰიტლერიც, სხვადასხვა სახის ფაშიზმიც და ფუნდამენტალიზმიც კი. ასეთი პრინციპით ისლამური ირანიც დემოკრატიულია, რადგან მოსახლეობა მხარს უჭერს და ემორჩილება იმ რეჟიმს.
ზომიერების დაცვის გარეშე საერთოდ თავი უნდა დავანებოთ დემოკრატიაზე არათუ ლაპარაკს, ფიქრსაც კი. სადაც ერთი ადამიანის უფლება მაინც იზღუდება, იქ დემოკრატიას არაფერი ესაქმება. თუ მოსახლეობის უმრავლესობა მომხრე იქნება ელექტროსკამის და მასზე დასვამს უმცირესობას, ეს არ იქნება დემოკრატია. ასეთი პრინციპებით ხელმძღვანებლობა აუცილებლად ფაშიზმამდე მიგვიყვანს. ქვეყანა მხოლოდ მაშინ აღწევს ჭეშმარიტ დემოკრატიას (თუ არსებობს საერთოდ ასეთი რამ ბუნებაში), თუ ახერხებს უმცირესობის უფლებების დაცვის ფონზე გაითვალისწინოს უმრავლესობის უფლებები. მარტივად რომ ვთქვათ, ცალკეულ პიროვნებას აქვს უფლება ააწყოს ცხოვრება ისე, როგორც ჩათვლის საჭიროდ, ოღონდ ამის ფონზე არ უნდა მოახდინოს სხვების უფლებების ხელყოფა.
ქვეყანაში, სადაც რადიკალიზმი და ფანატიზმია გამეფებული, დემოკრატიის განვითარების შანსი ნულს უტოლდება. რატომ? ბოლო შერკინება გავიხსენოთ – რელიგიის დამცველების ლინჩის წესის პრაქტიკაში გამოყენების დაუძლეველი სურვილი. არადა, არც ე.წ. "სირობის" ავტორია დემოკრატიის და ლიბერალიზმის აპოლოგეტი და არც ის რელიგიური დაგჯუფებაა რეალურად მორწმუნე საზოგადოების სახე.
გახსოვთ ალბათ, ევროპულ მედიაში, მუჰამედის კარიკატურის გამო ბოდიში მოიხადეს და აღიარეს, რომ ამით ისლამურ ქვეყნებს შეურაცხყოფა მიაყენეს. თუმცა დაგმეს ის მეთოდებიც, რომლითაც მუსლიმანურ ქვეყნებში განსხვავებულად მოაზროვნეებს ებრძვიან.
თუმცა, ჩვენ და ჩვენი სახელმწიფო მემგონი კიდევ უფრო დიდი და გრძელვადიანი საშიშროების წინაშე ვდგავართ.

ამ საშიშროებას ქაოსი ჰქვია.
ამ დროს დიქტატურა სანატრელი ხდება. ქაოსს კი საბოლოო ჯამში დაბალი დონის პროფესიონალების მიერ მართული ქვეყანა წარმოქმნის. ასეთები კი თავზე საყრელად გვყავს. ეს რევოლუციის კანონია. რომელი სახელმწიფოსთვის მოუტანია კარგი რევოლუციას ჩვენთვის რომ მოეტანა.
ჰოდა, სანატრელი არ გაგვიხდეს ჩვენში დემოკრატიად წოდებული დიქტატურა.
თუმცა ამ ყველაფერში მთავარი დამნაშავე ხელისუფლება კი არა, ის ხალხია (სწორედ ის უმრავლესობა, რომელზეც ამდენი ვილაპარაკე), რომელმაც ისინი ქვეყნის სათავეში მოიყვანა და აღაზევა. და ისინი, ვინც დღემდე განაგრძობს მათთვის დითირამბების მღერას. და ისინიც, ვინც ნიჰილიზმის მწვერვალზე მოქცეული მშვიდად ადევნებს თვალს რა ხდება ქვეყანაში. და მე. და თქვენ. და ისინი.... ყველა, ვისაც არ მოგვწონს ეს რეჟიმი, მაგრამ მხოლოდ და მხოლოდ არ მოგვწონს, ამას ვამბობთ, მაგრამ აბსოლუტურად არაფერს არ ვაკეთებთ იმისთვის, რომ რამე შეიცვალოს.
და კიდევ ერთი ჭეშმარიტება, რომელსაც წყალი არ გაუვა - ერს ყოველთვის ისეთი ხელისუფალი ყავს, როგორსაც იმსახურებს.
ასე რომ, enjoy ......

სათაურზე, ბოდიში :-) ან კაი - ქიშ, მიშა :-)

თეთრი სახლი, ძველი
ბილ კლინტონი, ქველი,
ლურჯი კაბა, თხელი
და მონიკა, გველი.
გრინგოების კუში
პრეზიდენტი ბუში,
გამოხედვა მუშის,
მოყვარული პუნშის.
ბარაკ ობამა, ბოსტანი-ბაღი,
თეთრი ბებია, შავტუხა ბალღი,
ცოლი - მეურნე, სპორტული, ლაღი,
ბიძია თომას ხსენებაც არ ღირს.
ფანტანი, ხიდი, კორპუსი, "კრიშა",
გოიმებისთვის ნაპოვნი ნიშა,
ქალაქში მტვერი, ნაგავი, ქვიშა
და გაბადრული "ხელმწიფე მიშა".
ნამგალი, ურო, დაზგა და გრდემლი,
მავზოლეუმი, ლენინი, კრემლი,
მოსკოვს არ სჯერა არავის ცრემლის
"владею миром, понятно всем ли?!"

მუზას ფეხებზე ვკიდივარ

სამსახური მუზას კლავს.

სამსახური მუზას აფერხებს.

სამსახური მუზას ნერვებს უშლის.

სამსახური მუზას ყველაფრის სურვილს უკარგავს.

ვეთანხმები ბუნუელს, რომ მუშაობისგან სიამოვნებას უნდა იღებდე. და არ უნდა ითვლიდე დღეებს ხელფასამდე.

ხოდა რომ ითვლი, აისახება კიდეც ნამუშევარზე – ხელფასისთვის მუშაობ, თუ სწორედაც მუშაობის პროცესი გსიამოვნებს.

მშურს მათი, ვინც მუშაობისგან სიამოვნებას იღებს.

მუზა, რომელიც ხანდახან მსტუმრობდა, სადღაც გადაიკარგა. ალბათ იფიქრა, ერთი შენი დედაც ვატირე, რამდენჯერაც მოვედი, იმდენჯერ ფეხებზე დამიკიდეო. ხოდა იჯექი იმ შენს ოფისში და მერე ჩემთან პრეტენზია ნუ გექნებაო. სწორია. მეტი საქმე არ აქვს, კიდე იქით გეხვეწოს.

ხოდა ვარ ახლა ასე გამოთაყვანებული და გიჟივით ვუსმენ "Queen"-ს ამ აღდგომა დღეს.

გილოცავთ მორწმუნენო და ფანატნო.
იმ კაცს კი არაფერს ვერჩი ისე, თვითონაც მსხვერპლი იყო საწყალი.

ხოდა რა ვთქვა, რა დავწერო.

ისე, ვის რაში ჭირდება ეს ჩემი ნაწერები.

არაფრისმთქმელ ხასიათზე ვარ.

ჩემი მეგობარი გამახსენდა, (ძაან კარგია ისე, უაზროდ ყოფნის დროს, მეგობარს მაინცდამაინც შენ რომ გაახსენდები. ყოველი მგზავრობის წინ რომ მოითხოვს ხოლმე უსაფრთხოების ღვედის (რა ჟღერადობაა ისე – უსაფრთხოების ღვედი – უუუხ) შეკვრას.

მეც მორჩილად ვიკრავ ხოლმე. რატომ არ უნდა შევიკრა რო? ვაიდა ვიღაც დაგეჯახა. მე შენ გეტყვი, ვერ დაგეჯახებიან. პარპრიზზე მაინც არ დატოვებ შენს გამოსახულებას.

მემგონი აი ეს წვრილ–წვრილი რაღაცეები ქმნიან მერე ერთ დიდ და მნიშვნელოვან ცნებას, სამოქალაქო თვითშეგნება რომ ქვია.

მანქანის უსაფრთხოების ღვედი კი არა, მინახავს თვითმფრინავში ქართველები სტიუარდესას მოთხოვნისას, შეიკრან ქამრები, როგორ ჯიუტობენ.

ვითომ, ქამარს რომ არ შეიკრავ, საჭესთან მჯდომი წითელზე რომ არ გააჩერებ და ფეხითმოსიარულე მწვანეს რომ არ დაელოდები, უფრო მაგარი ტიპი იქნები?

ალბათ სჯობს ჯერ ასეთ ელემენტარულ წვრილმანებს მივხედოთ და მერე ვიფიქროთ ევროპაზე და ევროპელობაზე, ზეზვას და მზიას გაპიარებაზე, ნატო–ს დროშების ფრიალზე და საკუთარი თავის ქებაზე, უარგუმენტოდ თან რაც მთავარია.

უსაფრთხოების ღვედის შეკვრით დავიწყოთ. 

შევიკრათ ремен-ი

время от времени.

აი ასე. მუზას ფეხებზე ვკიდივარ და კაცმა არ იცის, როდის მოიბრუნებს კიდევ ჩემსკენ გულს. 

ფორთოხლის მთა, ლეონარდო და ოსკარი

ამასწინათ მარტინ სკორსეზეს ახალი ფილმი ვნახე - "შეშლილთა კუნძული".
სადაც სალვადორ დალი "გაპაპსავდა" და "ჩუპა-ჩუპსის" დიზაინის კეთებაზე დახურდავდა, რა მოხდა სკორსეზესაც რომ გადაეღო ცუდი ფილმი. ცოტა ცუდი შედარებაა - სალვადორ დალი ყოველთვის ბევრად ნიჭიერი იყო თავის საქმეში (უკვე გაკომერციულებულიც), ვიდრე სკორსეზე, მიუხედავად მისი რამდენიმე კარგი ფილმისა.
"შეშლილთა კუნძული" თუ რამედ ვარგოდა, ამისთვის რეჟისორი ლეონარდო დიკაპრიოს მადლიერი უნდა იყოს.
მართლა გულწრფელად მიკვირს, სანდრა ბალოკს (თუ ბულოკს?) მისცეს და ამ კაცს რატომ არ აძლევენ ოსკარს? რა გახდა? .
თუმცა ოსკარი არაა ნიჭიერების საზომი.  "ტიტანიკი" არ იყო, მთელი დუჟინი ოსკარები რომ მოხვეტა თავის დროზე? რა ბედის ირონიაა, რომ ამ უნიჭო ფილმმა 11 ოსკარი აიღო. პრინციპში, ლამის ყველა ნომინაციაში. მხოლოდ საბრალო ლეო დარჩა ისევ პირში ჩალით.
ან წლევანდელ დაჯილდოვებაზე ქეთრინ ბიგელოუს რომ უთხრეს, აჰა შენ ოსკარი, საუკეთესო რეჟისორი ხარო. ამ დროს დარბაზში კვენტინ ტარანტინო იჯდა ხელცარიელი. რა აბსურდული სელექციაა.
აბსურდზე და ლეონარდოზე ჩემი სიზმარი გამახსენდა.
ზაზა ბურჭულაძის "ადიბასის" კითხვისას ჩამეძინა. სიზმარს რომანის შემდგომ თავებად აღვიქვამდი. დარწმუნებული ვიყავი, რომ მეღვიძა, ისეთი ცხადი იყო ეს აბსურდი და ოდნავადაც არ მეშინოდა. ყველაზე საშიში კი ეს იყო მგონი.
პირველი ეპიზოდი მწვანე, ნეონის ეფექტებით გაკაშკაშებულ მინდორზე მორბენალი ძაღლი იყო, წაბლისფერი თმებით და ღია ლურჯი თვალებით. არა, აქ საშიში არაფერია, თუ არ ჩავთვლით იმას, რომ ეს უცნაურად მოცუნცულე ძაღლი არც მეტი, არც ნაკლები, ბიძაჩემი გახლდათ - მელაპარაკებოდა და რაღაცეებს მეხუმებოდა კიდეც.
სადაც ძაღლი-ბიძის არ შემეშინდა, ის ქალი როგორღა შემაშინებდა, უეცრად რომ აღმოცენდა მინდორზე. უცხოპლანეტელივით ჩაცმული. ერთი ისაა, რომ მისმა იაფფასიანმა სუნამოს სუნმა გამაღიზიანა. ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ცხვირწინ ფეიხოას კომპოტით სავსე ქილა მედგა.
ერთი კია, ერთ-ერთმა ეპიზოდმა, სადაც აბაზანაში გაუთავებლად ვეძებდი შამპუნს, რომელიც რამდენიმე წუთის წინ ჩემს თვალწინ აორთქლდა, ცოტა შემაფიქრიანა. ისიც იმიტომ, რომ შამპუნს მძინარე ვეძებდი და გამოფხიზლებას ვერაფრით ვახერხებდი.
იმას, რომ ჩემი ერთი სახლის აბაზანის კარმა პირდაპირ მეორე სახლის სამზარეულოში გამიყვანა, დიდი მნიშვნელობა არ მივანიჭე. მხოლოდ არჩილ სულაკაურის "ჯადოსნური სარკე" გამახსენდა. გოგონა კარადაში რომ შედის და იქიდან სულ სხვა სამყაროში ხვდება.
მერე სამზარეულოში აღმოვჩნდი, სადაც ძველი, ფეხებიანი ტელევიზორის ჩარჩოში ჩასმული კომპიუტერის ეკრანი ციმციმებდა და ჩემი ბიძაშვილები ერთმანეთს ხოცავდნენ,  რომელი დაჯდებოდა პირველი. (ეს სხვათა შორის ერთადერთი რეალური დეტალი იყო ჩემს სიზმარში).
მე ვუყურებდი ამ ორთაბრძოლას და რაღაცნაირად მსუბუქად ვიცინოდი. იცით როგორ? მუცლიდან ნიავივით რომ დაიძვრება სიცილის შემცველი ჰაერი და პირიდან რომ ამოგიფრინდება.
სანამ მე ამდენი ვიარე და ვიცინე, მინდორში, ფორთოხლებისგან აგებულ უზარმაზარ მთაზე ლეონარდო დიკაპრიო ასულიყო, ხელში ოსკარის ქანდაკება ეჭირა და ქართულად, გაჰყვიროდა - არ მჭირდება თქვენი ოსკარი, გაიკეთეთ (ბოდიში და) ტრაკშიო.
მე აღფრთოვანებული ვიდექი ფორთოხლის მთის ძირში და ლეონარდოს ვეძახდი, ყოჩაღ, რომ ოსკარზე მაღლა დადექი, მართლა რაში გჭირდება ეს სულელური ქანდაკება თქო :-)
ლეონარდო იღიმოდა და მე, იქაც, იმ აბსურდშიც კი იმას ვფიქრობდი, როგორ ჰგავს ეს კაცი კატას.
მოკლედ, ლეონარდოს ხოტბა შევასხი და მანაც გამარჯვებული სახით, ოსკარი მწვანე მინდორში, ძაღლის მიმართულებით მოისროლა.
რომ გავიღვიძე, დედაჩემმა რაღაც მკითხა. მგონი ყვავილებზე. ჩემი აზრი აინტერესებდა, სად დაგვერგო ტიტები (საშინელი თვისება აქვს, თვალები ბოლომდე გახელილი არ მაქვს, რომ აქტიურად ცდილობს დიალოგში შემოსვლას). მე ჯერ მიდევ სიზმრის გავლენის ქვეშ მყოფმა, უფოკუსოდ შევხედე და ვუპასუხე: არ მისცემენ და ნუ მისცემენ. რაში ჭირდება ეს ოსკარი. თუ მისცემენ, მაინც გადააგდებს და კარგსაც იზამს თქო.
დედამ გაკვირვებულმა შემომხედა და ოთახიდან გავიდა.
ბალიშზე გადაშლილი "ადიბასი" იდო და იქ ლეონარდო დიკაპრიოზე ნამდვილად არაფერი ეწერა.