ჩემი და ანას ამბავი

საერთოდ არანაირი წინათგრძნობა არ მქონია.  ცოტა დამეზარა კიდეც რომ მითხრეს შენ უნდა წახვიდეო. უხალისოდ გადავიკიდე ჩანთა. რა თქმა უნდა, როგორც ყოველთვის გამოუძინებელი ვიყავი და ვიფიქრე, გზაში მაინც დავიძინებ თქო. რომ გავიღვიძე უკვე ჭიშკართან ვიდექით. დაახლოებით ერთ საათში - ანას საწოლთან. ეძინა და პერიოდულად ტუჩებს ისე ამოძრავებდა, როგორც ბავშვები „სოსკის“ წოვისას. ანა არარსებულ „სოსკას“  წოვდა ძილში. სხვადასხვა ოთახები შემოგვატარეს. ამერიკელმა „მარინებმა“ გაარკვიეს რისი გაკეთება შეეძლოთ და წამოვედით.

მერე მალე ნეპალში წავედი, ჯადოსნურ ქვეყანაში, სადაც ღამღამობით მესიზმრებოდა, როგორ წოვდა პატარა წითური გოგო არარსებულ „სოსკას“.  ვიფიქრე, თბილისში რომ ჩავალ,  მოდი კიდევ ვნახავ თქო. სასაცილო ბავშვი უნდა ყოფილიყო წესით.

ვნახე, მერე კიდევ და მერე უკვე აღარ მახსოვს პირველად როდის მივხვდი, რომ მიყვარდა. მიყვარდა და მომწონდა იროკეზივით ყალყზე დამდგარი თმებით, ლურჯი თვალებით და სასაცილო, კოტიტა თითებით. უკვე ვიცოდი, რომ ჩვენ ერთად უნდა გვეცხოვრა, ჩემს ჭრელ სახლში. დარწმუნებული ვიყავი მოეწონებოდა.

ორი წელია უკვე რაც ერთმანეთს ვიცნობთ. ბევრი რამის გამო უფრო მეტად შეგვიყვარდა ერთმანეთი.  ამ ბევრში, ცუდიც ურევია და კარგიც.

ორ წელიწადში ბევრი ახალი თვისება აღმოვაჩინე ჩემს თავში, ისეთი, რომელზეც წარმოდგენაც კი არ მქონდა. მაგალითად, როცა ანამ მეორე ოპერაცია გაიკეთა და რეანიმაციიდან საშინელ მდგომარეობაში ჩამოიყვანეს, მივხვდი, რომ თუ ანას სიცოცხლეს საფრთხე დაემუქრება, ალბათ შემიძლია ადამიანი მოვკლა. აღმოვაჩინე, რომ არავის აზრს არ აქვს მნიშვნელობა, როცა საქმე ანას ეხება. ორი წლის მანძილზე ბევრი რჩევა დარიგება მივიღე, რომ ნაჩქარევ გადაწყვეტილებას ვიღებ, რაში მჭირდება, დავიტანჯები, მაგისგან რა უნდა „დადგეს“, ისეთი მაინც წამოგეყვანა, სიბერეში რომ მოგხედავდა.. იმასაც მივხვდი, რომ ასეთ ხალხს რომც უთხრა მაინც ვერ გაიგებენ, ქრომოსომების თვლას, ჯობს საკუთარი ცხოვრებით  დაკავდნენ. ასეთი ხალხი ანასნაირ ბავშვებს სიბრალულით უყურებს და გონიათ, რომ ეს სწორი მიდგომაა, თავაზიანი საქციელია. ასეთი ხალხი ვერასდროს მიხვდება, რომ თვითონ არიან ცოდონი და არა ანა, იმიტომ, რომ  ანას ადამიანები უყვარს, იმიტომ, რომ ანას მუსიკა უყვარს და ცეკვა, ანას ქუჩის მუსიკოსი ბიჭი მოწონს და ყოველ ჯერზე კოცნას უგზავნის, იმიტომ, რომ ანა კეთილია. ცუდია ასეთი ხალხის არსებობა, თუმცა მე ისინი ფეხებზე მკიდია და ალბათ ანაც იგივეს იზამს, როცა გაიზრდება.   

ყოველთვის მადლობელი ვიქნები ბებიაჩემის, რომელმაც ჩემი ოჯახის წევრებს შორის პირველმა გამოთქვა ანას გაცნობის სურვილი და გაიცნო კიდეც. ანა უღიმოდა პირველ შეხვედრაზე.  არასდროს ცდება ეს ბავშვი და ყოველთვის ხვდება ვის უნდა გაუღიმოს. და მიხარია, რომ უფრო მეტ ხალხს უღიმის, ვიდრე უბღვერს, ეს იმის მიმანიშნებელია, რომ ჩვენს ირგვლივ (ამ შემთხვევაში ჩვენ-ში ჩემს თავს, ანას და ჩვენს მეგობრებს ვგულისხმობ და არა ზოგადად ქვეყანას) კარგი ხალხი უმრავლესობაშია.

ყველაზე მთავარი „კარგი“ კი ისაა, რომ მე და ანა ერთად ვცხოვრობთ, საღამოობით ვთამაშობთ და მერე ერთად ვიძინებთ. არ მახსოვს მანამდე როგორ მეძინა ანას სუნის გარეშე. ახლა ამ  სუნითაა გაჟღენთილი ჩემი საძინებელი.

მე ამ სუნს არასდროს არაფერში არ გავცვლი.

ჯენიფერი

ჯენიფერმა თმა გადაივარცხნა, პალტო მხრებზე მოიგდო და სახლიდან გავიდა.

10 წუთში ქოშინით ამობრუნდა, ქაოტურად იტრიალა ოთახებში. აბაზანაში, თაროზე ჩამოდებულ სათვალეს მიაგნო და  კარი გაიხურა.

რამდენიმე წუთში  კარი ისევ ხმაურით გაიღო, ჯენიფერმა ჩანთიდან სახლის ტელეფონი ამოიღო, მაგიდაზე დადო და თითქმის უიმედოდ გადახედა ოთახს. მობილურიც აბაზანაშია? მობილურს ხვალ იპოვის, სამსახურის მაგიდაზე. მანამდე ცოტას ინერვიულებს, მაგრამ ეგეც გადაავიწყდება. კი უკვირდა ამდენ ხანს ლამბერტმა რატომ არ დამირეკაო, მაგრამ იქნებ ურეკავდა კიდეც (ლამბერტ ვიოლეტი ჯენიფერის ყოფილი ქმარი იყო, რომელთანაც დღემდე კეთილმეგობრული ურთიერთობა და შვილი აკავშირებდა). ამასაც ხვალ გაიგებს. ოფისის მაგიდაზე იდება ტელეფონი, missed call-ებით გადაჭრელებული და სანახევროდ დამჯდარი. კიტრს გაკვნეტს და დაინახავს, გაუხარდება, გადახედავს გამოტოვებულ ზარებს, დარეკვას დააპირებს, მაგრამ გადადებს: შევჭამ ჯერ მშვიდად და მერე დავრეკავ.

მოკლედ დღეს ჩვეულებრივი შაბათია. ჯენიფერისთვის ჩვეულებრივი -  ორჯერ ამობრუნდა სახლში. რომ არ ამობრუნებულიყო, არაჩვეულებრივი იქნებოდა, მაგრამ მოდი ეს შაბათი ჩვეულებრივი იყოს, არაფრით გამორჩეული. ყოველ შემთხვევაში დასაწყისი ასეთი აქვს და მერე რა იქნება ვინ იცის. ჯენიფერს რას გაუგებ.

სალონში მიდის. მანიკურზეა ჩაწერილი. დიდად არ ხიბლავს ეგეთი ამბები, მაგრამ პერიოდულად ცხვენია, გოგოა, ფრჩხილები მოვლილი უნდა ქონდეს.  განსაკუთრებით მას მერე დაკომპლექსდა, რაც თანამშრომელმა ბიჭმა რამდენჯერმე ხაზგასმით ახსენა მოვლილი და მანიკურწასმული ფრჩხილების  სიკეთე. იმ დღეს სიგარეტიც არ მოუწევია, არ ესვა ეს მანიკური და ადგა და არ გამოაჩინა. აი ეგრე.

თმებსაც დაივარცხნის სალონში ბარემ და მერე ლამბერტს ხომ არ დაურეკოს? მარა რას დაურეკავს, ტელეფონი ოფისის მაგიდაზე დევს. იმის შანსი, რომ ლამბერტის ნომერი ზეპირად ახსოვდეს  ნულს უტოლდება. ხელი ჩაიქნია.

მანქანა უკუსვლით გაყავს ეზოდან. კარგი მძღოლია, მშვიდად ატარებს, მაგრამ მეზობელი კი გადარჩა იმ დღეს, პარკინგის დროს რომ არ მიასრისა სადარბაზოს კედელს. ის კაცი გაკვირვებული იყო, მე ხელს ვუქნევდი მისასალმებლადო, მარა ისიც კაი ტიპია, რა ხელის ქნევა აუტყდა დილაადრიან. წადი რა, ვინ ოხერი ხარ, გზაზე რატომ მეღობები?

სალონში რუსული შლიაგერების, fashion TV-ს და ფენის ზრიალის ნაზავი პირდაპირ საფეთქლებში ურტყამდა. გაქცევაზე იყო, მაგრამ ითმენდა, „სილამაზე მსხვეპლს მოითხოვ“-ის  პრინციპით. მე კი ვიცი, რომ ერთ თვეში ამოუვა ყელში ეს მსხვერპლი, მარა ცოტა ხანს ითმინოს, არაფერი უჭირს. ისე, ლამბერტს უმანიკუროდ, უსათვალოდ და გაჩეჩილიც მოწონს, მაგრამ გაახაროს ამან თავის ჭია, ჰა.  თან სამსახურშიც თამამად მოწევს სიგარეტს, უხერხულობის გარეშე. და ლამბერტი რა შუაშია ვაბშე. გოგოს მოვლილი ფრჩხილები უნდა ქონდეს.

ბავშვი კისისხევშია weekend-ზე. შეუძლია მთელი ორი დღე თავისუფლად დაუთმოს თავის თავს, მაგრამ რომ ვერ დაურეკავს ეს აწუხებს. თუმცა სულ პატარა დისკომფორტი მაინც რომ არ ქონდეს, უინტერესო იქნებოდა  ცხოვრება. ამიტომ ავა, ბავშვს დახედავს, ნახევრ დღეზე მეტს ამაში დახარჯავს. სამაგიეროდ დარჩენილ დღენახევარზე ცოტა ნაკლებს  კმაყოფილი გაატარებს.

აუზზეც ხომ არ წავიდე, ერთი კარგად გავირუჯო. უიმე, რამ გადამრია ერთი. დამანებეთ თავი კაცო, რა ხამივით ვიქცევი. ცოტა წაიჩხუბა საკუთარ თავთან, მაგრამ მანქანა მაინც აუზის მიმართულებით წაიყვანა და იქამდე რომ მივიდა უკან ხომ არ გამობრუნდებოდა. საცურაო ტრუსები და ლიფი შარშანდელს მერე უკანა სავარძელზე ედო. აი გამართლება, ძმაო, აბა კიდე ამის გამო სახლში რომ გამხდარიყო გასაბრუნებელი, ხო გაიმაზებოდა დღევანდელი ცურვა-რუჯი.

გასახდელში სარკეში ჩაიხედა. აი დიეტლოგი რას შვება. რო მედავება ეს კალმან ბლაინდი, რაში გადავუხადო დიეტოლოგს ფული, რომ მითხრას არ ჭამოო? აჰა!

საჭიროა კი, ვეთანხმები ჯენიფერს. როგორ გახდა, ყველაფერი უხდება. ეს კალმანი იჯდეს და ეძებოს XXL ტანსაცმელები და იქილიკოს ჯენიფერის დიეტოლოგზე. და ღამე შოკოლადების შემოწყობა არ დაავიწყდეს კიდე ლეპტოპის გარშემო.

კმაყოფილია ჯენიფერი, ნამდვილად კმაყოფილი, ზედმეტი ქონები უკვალოდ გაუქრა და რატომ არ იქნება გენაცვალე? მანიკურიც უსვია. აი ეს თმის დავარცხნა კი ტყუილად გამოუვიდა, მაგრამ მაინც თავდაჯერებული და წელში გამართული ჩახტა აუზში და რამდენადაც შეეძლო ხელები მოუსვა.

დიდი აუზი იყო, ყველას ყოფნიდა. თვითნასწავლ მოცურავეებსაც, მოდურად გამოწყობილ გოგოებსაც და სპორტსმენ წყალბურთელებსაც.

ჯენიფერი თვითნასწავლ მოცურავეებში გადიოდა, მოდური ელემენტებით - ხელ-ფეხზე წითელი მანიკური ესვა და სულ ზემოთ უნდოდა ქონოდა ხელები. ფეხებიც, მარა წყალში ვერ ხერხდებოდა ეს ამბავი. შეზლონგზე გამოჩნდებოდა პედიკურის მადლი, ამიტომ არ ღელავდა დიდად.

დიდხანს იცურა, დაღლილი ჩამოჯდა შეზლონგზე, სიგარეტს მოუკიდა, ბავშვზე ფიქრობდა, დაავიწყდა ძიძის გაფრთხილება საზამთრო არ ეჭმია.

-უკაცრავად, საკმაოდ ხმამაღლა დაიყვირა ფართხუნა შორტებიანმა ბიჭმა. ჯენიფერი გამოფხიზლდა. ბიჭმა გაუღიმა, ბოდიში რომ გიყვირეთ, მაგრამ რამდენი ხანია კოქტეილს გთავაზობთ და ვიფიქრე, იქნებ კარგად არ ესმის თქო.

-აა, უი, კი, კოქტეილი? რა ვიცი, რისია? კი კაცო, მიყვარს, თქვენც გიყვართ? კოქტეილი კარგია, განსაკუთრებით ცივი. მადლობა, დიდი მადლობა, რა ვიცი, ნუ შეწუხდებით. მე რატომ მომიტანეთ, ხომ არ მიცნობთ შემთხვევით? კარგი, კარგი, დიდი მადლობა. უიმე, რათ გინდოდათ, ბევრი ალკოჰოლი აქვს?

ბიჭმა ვერ გაიგო უნდოდა ჯენიფერის კოქტეილი თუ არა. შეზლონგთან დადგა ერთი ქოლგიანი ჭიქა და დაელოდა რას იზამდა ბოლოს და ბოლოს ეს წითელმანიკურებიანი გოგო.

ერთი ამის დედაც ვატირე, რატომაც არ უნდა დავლიო რა, გაიფიქრა ჯენიფერმა.

ბიჭი შეზლონგზე ჩამოჯდა, ფეხები გაჭიმა, თითქოს იზმორებაო. ჯენიფერმა გაიღიმა. ბიჭს კი არ გაუღიმა, ისე, ჰაერში გაიღიმა. კაი მოთენთილი იყო. კბილები თეთრი ქონდა, ლამაზი, ბიჭს თვალში მოხვდა.

ჯენიფერმა  ბოლომდე გამოცლილი  ჭიქა ბიჭს მიაწოდა და თან გაეცნო, მე ჯენიფერი მქვია.

რა სტრანნი სახელი ქვია, გაიფიქრა ბიჭმა, მარა ღირს ჩალიჩი, ერქვას ჯენიფერი, მე რაა.

-რა რედკი სახელი გქვია, უცხოელი დედა გყავს?

-არაა, ისე, რა ვიცი, დამარქვეს და მე ხო არ გადავიკეთებდი.

-არა, კაია, მე ჯენის დაგიძახებ

-შენ თვითონ რა გქვია რო ყოყლოჩინობ? ჯენიფერი კაი მთვრალი იყო უკვე

-მე დათო

-უიმე, რა ბანალური სახელია, დათო, დათო... უნდოდა გაერითმა, მარა ვერ გაიხსენა ვერაფერი და ისევ სივრცეს გაუღიმა

-სადმე ხომ არ გვევახშმა?

-ასე? კუპალნიკით?

-ასე მოხვედი კაცო? გამოიცვალე

-აა, ხო, დამელოდე

ჯენიფერი გასახდელისკენ წაბარბაცდა.

-მოიცა კაცო, ვინ ოხერია ეს დათო, რა ვახშამი, სად მივდივარ. დათო არა ისა.

ტყავის შარვალში გამოწყობილი დათო აუზის გასასვლელთან ელოდებოდა.

-იცი რა დათო, ვერ წამოვალ

-რატო კაცო, ხო მოდიოდი

-ტელეფონი არ მაქვს თან, მე უტელეფონოდ ვახშამზე  უცხო ხალხთან ერთად ვერ დავდივარ.

-ერიჰაა, გაიფიქრა დათომ, თვითონაც სტრანნი ყოფილა. აუ არა, უნდა დავითრიო ეს გოგო

-ერთი გამონაკლისი არ გამოვა?

-ნწ. ჯენიფერი ცალ ფეხზე ქანაობდა და დათოს ტყავის შარვალს თვალს არ აშორებდა

-მაშინ გავისეირნოთ

-მანქანით ვარ

-მანქანით ვისეირნოთ

-მაშინ წამო სადმე საზამთრო ვჭამოთ

ვა, რა სტრანნი გოგოა

-წამო ჰა

-ოღონდ კაი საზამთრო უნდა იყოს, მსხვილკურკიანი, სხვანაირს არ ვჭამ

-დავაი, წავედით

-მოიცა ერთი, გასახდელში შევალ, სარკეში ჩავიხედავ, ლოყები წითელი მაქვს?

-ლამაზი ხარ ძაან, წამო რა

-მოიცა, დამაცადე, ამას უყურე. მოვალ ეხლავე

ჯენიფერს არ ახსოვს როგორ გაუცურდა ფეხი სველ ფილაქანზე, ერთი იმის გაფიქრება მოასწრო, ესეც შენი ქუსლიანი ფეხსაცმელიო და აუზში თავით გადაეშვა. გახურებულს ცივი წყალი ესიამოვნა, ცალი ფეხი წყლიდან ამოყო, ხელი თავქვეშ ამოიდო, მეორეთი დაუსტვინა და არაბუნებრივი ხმით დაიძახა: ეე,  დათო, აქ მომიტანე საზამთრო, აქედან არ ამოვალ. ვაბშე, იცი რა ქენი? წადი საზამთრო მოიტანე და შენც აქ ჩამოდი, გაგისწორდება.

ვა, რა სტრანნი გოგოა, გაიფიქრა სტვენის ხმაზე აუზთან შემობრუნებულმა დათომ. უნდა დავითრიო, ბოზიშვილი ვიყო.

რა ვიცი აბა,  შეებმება რო ჯენიფერი? მაგისას რას გაიგებ. 

მე-20 საუკუნის დროინდელი ამბები

პირველი

ადრეული ბავშვობა.
ზამთრის ჩვეულებრივი ნაცრისფერი დილა. ბაღში წასვლამდე კიდევ ნახევარი საათია დარჩენილი. დედის მონოტონური ხმა საშუალებას არ მაძლევს რომ ცოტა ხანს კიდევ დავიძინო. ზარმაცად ვახელ თვალებს, ნამძინარევი ხმით ვიხვეწები, რომ სახლში დამტოვონ, თუმცა ვიცი, რომ არაფერი გამომივა. ვიმუქრები, რომ ბაღში ფაფას არ შევჭამ, ბორშს მითუმეტეს და დედას კიდევ ერთ ულტიმატუმს ვუყენებ
- "წამოგყვები, თუ მასწავლებელს თხოვ, რომ დღეს მე დამნიშნოს მორიგედ".
მამა ამ ყველაფერზე იცინის და ჯერ კიდევ ლოგინში მონებივრეს ზურგს მფხანს თავისი საოცრად რბილი თითებით.
ბევრი კუნტრუშის მიუხედავად დედა მაინც მაცმევს წითელ რეიტუზს, რომელიც საშინლად მსუსხავს, მვარცხნის თმას - რა თქმა უნდა ამასაც ვაპროტესტებ - მეწიწკნება. მისხამს ასკილის ჩაის, რომელზეც ვგიჟდები, ნაჩქარევად ვსაუზმობ და ხელჩაკიდებული, გაბღენძილი სახით ჩავდივარ დაღმართზე, რომლის ბოლოშიც საძულველი ბაღი მოჩანს , მთელი დღით რომ დამაშორებს დედას.
ბედნიერებაა საღამოს მისი მოსვლა. სიხარულისგან ლოყებაწითლებული გამოვექანები, ჩავეხუტები, ცხვირს პალტოს საყელოზე მივაჭყლეტ და ხარბად შევისუნთქავ ზამთრის სუნში არეულ მის განსაკუთრებულ სურნელს.
სახლისკენ მიმავალ აღმართს პატარა ბავშვისთვის დამახასიათებელი სულმოუთქმელი ლაპარაკით ავივლი. სახლში სითბო და სიმყუდროვე მელოდება. და ბაბუა - ყველაზე კეთილი, ყველაზე გულუხვი და ჩემი სიყვარულით ლამის ჩემს ტოლად გადაქცეული. თითქოს იმისთვის მოსული ამქვეყნად, რომ ყველა ჩემი სურვილი თვალისდახამხამებაში რეალობად აქციოს. წესად ქცეული საღამოს სეირნობა პატარა, მყუდრო ქუჩაზე, რომელიც დღემდე ძალიან მიყვარს.
ბავშვებთან ერთად წინ გავრბივარ, მათაც ვაჩვენებ ხის ჭიშკარს და ვეუბნები, რომ აქ მცხოვრები კაცი დაგვიჭერს თუ ცუდად მოვიქცევით. თან უკან ვიყურები და ვამოწმებ, ბაბუა მომყვება თუ არა :-)
ბაბუა...
მისმა გარდაცვალებამ თითქოს ჩემი ბავშვობაც მოკლა. პანაშვიდებზე რაღაც სულელური მორიდების გამო ტირილისგან თავს ვიკავებდი. საძინებელში გავდიოდი და იქ ვტიროდი, ყველასგან ჩუმად, თითქოს ვინმე დამსჯიდა ამისთვის. დაკრძალვის დღეს პროცესიას სასაფლაოზე არ გავყევი. არ მინდოდა დამენახა როგორ აყრიდნენ მიწას ჩემს ბავშვობას. ხალხისგან დაცლილ სახლში ვიწექი, ვტიროდი და ცხელი ცრემლები ყურებში ჩამდიოდა.
1984 წელი.
შიშისგან მუხლებაკანკალებული, მუცელაფორიაქებული ავდივარ ტრაპზე და ვლოცულობ, რომ ფრენა გადაიდოს.
-მატარებლით რომ წავიდეთ?
-ნუ გეშინია, აი ნახავ როგორ მოგეწონება.
თავზე მის თბილ ხელს ვგრძნობ და ვმშვიდდები. მუცელშიც წყდება რევოლუციური ჰანგები. სასტუმროს ოთახი. მესამე სართული. ფანჯრები ბოლომდე ღიაა. ფანჯრის რაფაზე ვდგავარ და სიმწვანით ვტკბები.
რატომ გადავწყვიტე ასე უზნეოდ მოქცევა არ მახსოვს.
-ახლა ბარემ ავდგები და აქედან ჩავხტები ეზოში.
-ოჰ, რას ამბობ კაცო, ჩამოდი ახლავე
-რატოომ? ჩიტები თუ დაფრინავენ იმ სიმაღლეზე, მე რომ აქედან გადავხტე რა მოხდა?
-ჩამოდი გენაცვალე.
თავს ჯიუტად ვაქნევ. რა თქმა უნდა არსად გადახტომას არ ვაპირებ. მაინტერესებს როგორია გაბრაზებული ბაბუა.
-ჩამოდი.
გაფითრებული მორბის, თითქოს მართლა სადმე გადამხტორმი ვიყო. მის მკლავებში მოქცეული ვგრძნობ როგორ უცემს გული და სინდისი მქენჯნის.
ვცდილობ შეცდომა გამოვასწორო.
-ბაბუ, აბა შენ თუ მეტყვი შანდორ პეტეფი სადაური იყო
-უნგრელი, ბაბუ.
-ბებიას არ უთხრა ხოოო, ფანჯარაზე.
ღიმილით მეთანხმება და შუბლზე მკოცნის.
მინდა ჩავეხუტო.
თბილისი, 19 ალბათ 80 წელი.
კბილზე ძაფგამობმული მთელს სახლს გარს ვუვლი, რომ დედამ და ბებიამ არ დამიჭირონ, თან რა თქმა უნდა უზნეოდ ვღრიალებ. ალბათ უდაბნოში არ გაეხარდებოდათ წყლის დანახვა ისე, როგორც მე გავიხარე მისი ხმის გაგონებით.
-რას ქვია ეს ძალადობა? ერთი კბილის გულისთვის ბავშვს ნერვებს უფუჭებთ? უყურე შენ ამათ. წამოდი ბაბუ, გავისეირნოთ. ეგ კბილი თავისით მოგძვრება.
და ჩვენს ნაცნობ მოქანდაკესთან მივდივართ.
თბილისი. 19 რომელიღაც წელი.
სითბო, სიკეთე...
ბორჯომი, 1985 თუ 6 წელი
დილის გამამხნევებელი ვარჯიშები
სოხუმი, 1989 წელი
ზრუნვა, სიყვარული....
თბილისი, 1990 წელი
შეშფოთება, გავიზარდე, მეტი ყურადღება მჭირდება
თბილისი, 1992 წელი.
-რომელი ხარ შენ?
-მე ვარ ბაბუ.
-ოჰ, მოდი ჩემთან, მოდი!
ისევ ის თბილი, ოდნავ მოცახცახე ხელები, ჩამქრალი თვალები, მე რომ მაინც მხედავენ და აჩქარებული გულისცემა. უბრალოდ უნდა შეახსენო ვინ ხარ და ისევ ისე ჩაგიკრავს გულში, როგორც ადრე, ძალიან ადრე.
100 კუპონიანს მაწვდის და მირჩევს, რაც გამიხარდება ის ვიყიდო, ოღონდ ერთი-ორი წიგნიც აუცილებლად. მადლობის ნიშნად ვკოცნი და არ ვეუბნები, რომ 100 კუპონად ერთ პურსაც ვერ ვიყიდი. ამას რა მნიშვნელობა აქვს. ის 100 კუპონიანები მე დღესაც შენახული მაქვს.
ხალხი სასაფლაოდან ბრუნდება .
ეს სულელური კომპლექსები დამღუპავს. ზოგიერთი კომპლექსისგან განთავისუფლება ალბათ მაინც ღირს.
თუმცა ჩემი ცრემლების დღემდე მრცხვენია. ამას ვერაფერი მოვუხერხე.

მეორე

კომბოსტოს პლანტაციას თვალს ვერ ვაწვდენ. მთის ძირში ნისლშერეული ლურჯი ფერი დომინირებს. ხელის გადასმა რომ მოგინდება ისეთი.
არ მეგონა ეს საძულველი ბოსტნეული ჩემში ასეთ აღფრთოვანებას თუ გამოიწვევდა ოდესმე. მინდა მანქანამ სიჩქარეს მოუკლოს, რომ დიდხანს ვუყურო, დავტკბე ამ სილამაზით, კარგად დავიმახსოვრო მწვანესა და ბაც იისფერში გაზავებული ეს უცნაური ლურჯი ფერი.
კომბოსტოს თაიგული.
უცებ წარმოვიდგინე, კომბოსტო რომ მომართვას ვინმემ საჩუქრად და სიცილი ამიტყდა. პლანტაცია თვალს მიეფარა, თუმცა ლურჯის ეს საოცარი ინტერპრეტაცია სამუდამოდ დარჩა ჩემს გონებაში.
ლამაზი ეზო, ბევრი ყვავილებით. ფუტკრების მონოტონური ზუზუნი, სოფელში გადასახლებული ბებია და ბაბუა. სიყვარულით სავსე თვალები. ამ სახლში ფეხის შედგმა და ჩემი გამგელება ერთია. არ ვიცი რა განაპირობებს ამას, დღემდე ვერ ამიხსნია, რატომ აღმიძრავს ჭამის დაუოკებელ სურვილს ეს გარემო.
ალბათ მაინც იმიტომ, რომ ყოველთვის გემრიელი სურნელი ტრიალებს. გემრიელი და ჯანმრთელი.
გამომშვიდობება ყოველთვის მიჭირს - სევდით სავსე თვალების დანახვა. გამოსახულება თანდათან პატარავდება, მაგრამ თვალები მაინც ჩანს, ბოლომდე.
გული მეწურება.
გზაში ვხვდები, რომ ჩემი ბავშვობა ჯერ კიდევ ცოცხლობს მათი წყალობით.

მესამე

ადრეული ბავშვობა
თოჯინის ქურქებში გამოწყობილი ორი ცოცხალი კურდღელი საბავშვო ეტლში მორჩილად, ყურებჩამოყრილი ზის - პატრონს, იგივე "დედას" (მიხვდით ალბათ დედად ვინ მოიაზრება. ვერა? მიხვდებით მალე) სტუმრად მიყავს.
ეტლი ეზოში შევაგორე. "შვილებს" მზრუნველად გავუსწორე ქუდი და ხელთათმანები და აგვისტოს სიცხისგან გათანგული საბრალო არსებები მარიკას ამაყად წარვუდგინე.
-ვაიმე, ტყუპები არიან?
-ხო. (ჭკუაში დამიჯდა)
-რატომ არ გგვანან?
-ჯერ პატარები არიან. რომ გაიზრდებიან მერე დამემსგავსებიან.
-ჰოოოოო
ეჭვნარევი ხმით მპასუხობს მარიკა და "ტყუპებს" ეფერება.
-ჭამის დრო აქვთ. მათხოვე შენი თოჯინის ბოთლი, სტაფილოს წვენი უნდა დავალევინო.
-რომ მოდიოდი ბოთლი ვერ წამოიღე? მე რატომ უნდა გათხოვო?
-კარგი ბატონო, მაშინ წავალ. ბოთლების მეტი რა მაქვს სახლში.
-არა... არაააა.... არ წახვიდეეეე...მოგცემ ბოთლს......... არ წახვიდეეეეეე........
მე უკვე ქუჩაში ვარ და "ტყუპებს" ვესაუბრები.
-ხედავთ დეიდათქვენი რა უტაქტოა? მაგრამ მაინც თქვენი დეიდაა და უნდა გიყვარდეთ. გაიგეთ?
ჯანჯღარისგან არაქათგამოცლილი კურდღლები უხმოდ შემომცქერიან თავისი წითელი, ნაღვლიანი თვალებით.

მეოთხე

ადრეული ბავშვობა
როიალთან ვზივარ. ფეხები ჰაერში ქანაობს. ცრემლები ღვარად ჩამომდის ლოყებზე და ნიკაპთან ერთდება.
-ტირილს მერეც მოასწრებ. დაუკარი.
თავს ფანჯრისკენ ვაბრუნებ. რა უნდათ, რატომ მტანჯავენ? გარეთ ყვითელი, მცხუნვარე ზაფხულია,

-პირველი თითი, მეოთხე თითი....დო...სოლ...რე...
დედას ნერვები აღარ ყოფნის
-დაუკარი!
-დავიღალე, აღარ დავუკრავ.
Старинная французская песенка
რა მოსაწყენი მელოდიაა. ამის დაკვრას რომ გაძალებენ უნდა იტირო აბა რა.
დღემდე ამ მელოდიის გაგონებისას ცუდ ხასიათზე ვდგები.

მაშინ მახსოვს მამამ მიშველა, კატეგორიულად მოითხოვა ჩემი ტანჯვის შეწყვეტა და მუსიკალური სკოლიდან ჩემი გამოყვანა, თან არგუმენტირებულად დაასაბუთა, რომ ჩემგან ჰოროვიცი არ დადგებოდა, ამიტომ დაუყოვნებლივ უნდა შეწყვეტილიყო ჩემს მიმართ განხორციელებული ეს სადიზმი.   ამისთვის მისი მადლობელი ვიქნები მთელი ცხოვრება.

აივანზე გოგოებს მოვკარი თვალი.
ბიძაჩემის მეგობრები (ცოტა ხანში ერთ-ერთი მათგანი ჩემი ბიცოლა გახდება).
ეტყობა ზღვიდან ახალი ჩამოსულები არიან.
-თქვენ გაიხარეთ. - ჩუმად ვჩურჩულებ.
ახლა ხომ მაინც დამანებებენ თავს. სტუმრებს არ გაუმასპინძლდებიან აბა?
სკამიდან ვხტები და კისრისტეხით გავრბივარ მეზობლის პუტკუნა ბიჭთან.
რა თქმა უნდა "პასკობანა" ჯობს ვიდრე იმ საშინელ როიალთან ჯდომა და ცრემლების ღვრა.
-პასკა, პასკა, გამოდიიი, თუ არ გამოხვაალ....
-რა ლამაზი სახლი გამოგივიდა
-არა, შენი უფრო ლამაზიაა..
ბიჭს წითელი შორტები აცვია,დიდი, ლურჯი თვალები აქვს და ძალიან ბევრს ლაპარაკობს. მაგრამ არ მაწუხებს. Старинная французская песенка-ზე გაცილებით კარგი მოსასმენია:-)

მეხუთე

ადრეული ბავშვობა
ფასანაური.
მე და მარიკა გვირილების მინდორში დავრბივართ. ყვავილები ხელებში აღარ გვეტევა. მაშინ ნამდვილად არ ვიცოდი, რომ ბუნებაში ამდენი ფერი არსებობდა.
ოდესმე გინახავთ მთის გვირილა?
მდინარის პირას მწვანე ხალიჩასავით დაფენილან ღილისოდენა ბაყაყები.
ჩვენს გაოცებას საზღვარი არ აქვს. მანამდე არასოდეს გვენახა ბაყაყი ასე ახლოს, მითუმეტეს ამ რაოდენობის და ასეთი გასაოცარი ზომის.
-რატომ არიან ღილებივით?კითხულობს მარიკა და თვალს არ აშორებს მოყიყინე არსებებს.
-ეტყობა ლილიპუტები არიან, ვპასუხობ მე, -ან ჯერ არ გაზრდილან.
-დედა არცერთს არ ყავს? დიდები რატომ არ ჩანან?
-ალბათ ობლები არიან
მთელი ღამე ობოლი ბაყაყების დარდში გავლიეთ.
სანატორიუმის მე-5 სართული.
აივნიდან გადაყუდებულები, ეზოში შემოჩვეულ ძაღლს პურის და ძეხვის ნაჭრებს ვუყრით.
მეორე დღეს ძაღლს მოკლავენ, სხვა, ახლომახლო მობინადრე მაწანწალა ძაღლებთან ერთად.....ეზოში, ბავშვების თვალწინ.
მსგავსი სისასტიკე იშვიათად მინახავს ჩემი თვალით. დღემდე ნათლად მახსოვს "ჩვენი" ძაღლის წითლად შეღებილი ბალანი, მისი განწირული ბრძოლა სიცოცხლისთვის და ყმუილი, რომელმაც მთელი ეზო გაავსო.
აივნის მოაჯირს დაციებული მსუბუქ გულისრევას ვგრძნობდი და ვერაფრით ვატანდი ფეხებს ძალას, რომ ოთახში შევსულიყავი, ყურებზე ხელები ამეფარებინა და მოვცილებოდი ამ ამაზრზენ სანახაობას.
მას მერე ფასანაურში წასვლის სურვილი არასდროს გამჩენია.
თუმცა იქ არაამქვეყნიური სილამაზის გვირილები იზრდება.