ყვავილებს შორის გაფრენილი პეპლები

ნიკამ ფული კიდევ ერთხელ გადათვალა. კონვერტში ჩადო და უჯრაში შეინახა.

–50 ლარი დამრჩა საშოვნელი, გაიფიქრა კმაყოფილმა და გაიღიმა.

ყოველთვის, როცა თვალებს ხუჭავდა, ფერად–ფერადი ფოიერვერკი და ელენეს გაბრწყინებული სახე წარმოუდგებოდა თვალწინ.

–ელენე ჭკვიანია. ყველაფერს მიხვდება. თუ არადა, ვეტყვი, გაიფიქრა და შეეშინდა.

სახლიდან გამოვიდა.

ელენეს აივანთან ნაბიჯი შეანელა. აიხედა.

–ნიკა, როგორ ხარ?

ელენე ხელს უქნევდა და უღიმოდა.

გაწითლებულმა ნიკამ სირბილით გადაჭრა ქუჩა.

–––––––––––

–ჩემთვის არ გაქვთ საქმე?

–აბა მოუსვი აქედან. ძალიან შემოგვეჩვიე შენ.

–გეხვეწებით რაა. აი, ამ ბლოკებს გადავზიდავ.

–წადი მეთქი. რას გადაგვეკიდა ეს ჭკუასუსტი.

–ნუ ეჩხუბები. ჭკუასუსტია, მაგრამ ძალა ერჩის. კარგი ბიჭია. წამოდი ბიძია ჩემთან.

კაცმა თავჩაღუნულ ნიკას მხარზე ხელი დაჰკრა.

–ქვიშას აი იმ სახლთან მიიტან. შეძლებ?

გახვითქული ნიკა მთელი დღე კმაყოფილი დააგორებდა ქვიშით სავსე ურიკას ხარაჩოების მიმართულებით.

–სკოლაში არ დადიხარ ბიძია შეენ?

–არა, ჩემნაირებს სკოლაში არ იღებენ.

–ეს ფული რაში უნდა დახარჯო?

–ვაგროვებ. სალუტები უნდა გავუშვა.... ერთი გოგოს ფანჯრებთან

–კარგი ბიჭი ხარ შენ.

–შეიძლება ხვალაც რომ მოვიდე?

–მოდი ბიძიკო, მოდი.

გახარებული ნიკა სახლისკენ გარბოდა.

–ჭკუასუსტი ეძახე შენ. გოგოს სიურპრიზს უმზადებს. არ ეჩხუბო ხვალ. იმუშაოს.

–პრემიაც ხომ არ მივცეთ? დამცინავად ჩაიცინა წითურმა მუშამ

–ხვალ მოვა და იმუშავებს, დამარცვლით თქვა კაცმა და წამოდგა.

––––––––––––––

ნიკა ლოგინში იწვა. ელენეზე ფიქრობდა. თვალებს ხუჭავდა და ყვავილებს შორის გაფრენილ პეპლებს ხედავდა.

–––––––––––––––

–ნიკა, მოდი აქ. დაისვენე. აი, პური და ძეხვი. შეჭამე. დღეს კარგად იმუშავე. ამიტომ დამატებით 10 ლარს მიიღებ.

ნიკა გაბადრული ჭამდა ბუტერბროდს და ენის ბორძიკით ცდილობდა მადლობის გადახდას.

––––––––––––––––

დიდხანს ითვალა ფული.

–ერთი დღეც და ბოლომდე შევაგროვებ. ელენეს გაუხარდება. ვიცი.

კონვერტი ისევ უჯრაში ჩადო.

ქუჩაში გავიდა.

ელენეს აივნის ქვეშ ჩამოჯდა და თვალები დახუჭა.

-მაინც როდემდე უნდა ვიყოთ ასე?

–რა ვქნა?

–რას ქვია რა ქნა, ბავშვს ხვალ–ზეგ სწავლა ეწყება. წიგნები არ აქვს.

–რამეს მოვახერხებ.

–ვიცი მე შენი მოხერხებულობის ამბავი. წელსაც იმ დახეული ფეხსაცმლით გავუშვათ სკოლაში? დიდია უკვე. დაკომპლექსდება. პალტოც დაუმოკლდა, მესამე წელია აცვია.

–რა ვქნა, არ მაქვს. ვიქურდო?

–რაც გინდა ის ქენი. ასე ცხოვრება აღარ შემიძლია. ბავშვი მეცოდება, თორემ ჩემი თავი ჯანდაბას.

ნიკა შეშინებული უსმენდა ცოლ–ქმრის დიალოგს.

კაცი აივნის მოაჯირს დაყრდნობოდა და სიგარეტს ეწეოდა.

ქალი ნერვიულად ფენდა სარეცხს.

–და სხვათა შორის , სარეცხის ფხვნილიც დამთავრდა. იარე გასარეცხი ტანსაცმლით.

კაცმა სიგარეტი მოისროლა და ოთახში შევიდა.

ნიკა წამოდგა, შარვალი ჩამოიფერთხა და ნელი ნაბიჯით სახლისკენ წავიდა.

–ელენეს წიგნები არ აქვს. ელენეს დახეული ფეხსაცმელი აცვია. ელენეს პალტო დაუმოკლდა; ჩუმად იმეორებდა.

უჯრიდან კონვერტი ამოიღო და ჯიბეში ჩაიდო.

–ნიკა, ნიკაა, მოდი გვეთამაშე

ბავშვები ყვირილით მისდევდნენ. ნიკას მათკენ არც გაუხედავს, ხელი აუქნია და ქუჩაზე გადავიდა.

სადარბაზოში შევიდა. საფეხურები მუხლების კანკალით აიარა.

კონვერტს კიდევ ერთხელ დახედა, კართან ფრთხილად დადო, ზარი დარეკა და კიბე კისრისტეხით ჩაირბინა.

–––––––––––––––––––––

ოთახს ლამპიონების შუქი მკრთალად ანათებდა.

ნიკა ლოგინში იწვა.

–კიდევ შევაგროვებ ფულს, გაიფიქრა და თვალები დახუჭა.

შორეული ნაოსნობის მეზღვაური :–)))

ამ ქალაქში ყველას ყველაფერი რომ აინტერესებს, ეს ახალი ამბავი არაა. თუმცა არის შემთხვევები, როცა ინტერესი იმდენად მნიშვნელოვანი არაა, რამდენადაც აუცილებელი ვალდებულება იმისა, რომ, შეხვედრისას რამდენიმე შაბლონური შეკითხვა დაგისვან. დარწმუნებული ვარ ყველა გოგო, ვინც ჯერ არ გათხოვილა, ჩემსავით დატანჯულია შეკითხვით:

–შენ კიდევ სახლში ზიხარ? როდის უნდა გათხოვდე?

ამ დროს ზრდილობა არ გაძლევს უფლებას, ბოლოს და ბოლოს მიახალო, რომ აბსოლუტურად არავის საქმე არაა, რამდენ ხანს ვიჯდები სახლში და როდის გადავწყვეტ გათხოვებას. ამიტომ იძულებული ხარ გაუღიმო და რამე სისულელე უპასუხო. ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ ბოლო დროს შეკითხვა გაახალგაზრდავდა. ანუ, ადრე თუ მარტო ხანშიშესული ქალები ინტერესდებოდნენ, ახლა შეტევაზე უკვე ახალგაზრდა თაობა გადმოვიდა. თან ძირითადად ისეთები ინეტერესდებიან, ისევ ზრდილობის გამო რომ არ უპასუხებ

– "ზუსტად იმიტომ, რომ შენნაირი ქმარი არ მინდა მყავდეს".

ორი თუ სამი დღის წინ, ჩემი მეგობარი მარიამი შემომჩიოდა, აღარ შემიძლია, რატომ ადარდებს ამ ხალხს ჩემი ბედი, ნუთუ არ შეიძლება სხვა თემაზე ელაპარაკონ ქუჩაში შემთხვევით შეხვედრილ ნაცნობს, რომელიც გზად რომ არ შეხვედროდა, შეიძლება ისე გასულიყო თვეები, საერთოდ არ გახსენებოდაო.

საქმეც მაგაშია. აქ ზრუნვასთან კი არა, თავისმომაბეზრებელ და დაზეპირებულ შეკითხვასთან გვაქვს საქმე, რომელიც თუ არ დასვეს, თვლიან, რომ მოკითხვის "პროგრამა მინიმუმი" შეუსრულებელი დარჩებათ. ვალს კარგად ვერ მოიხდიან :–)))

სწორედ ამ დროს მომივიდა აზრი და მარიამსაც შევთავაზე. იმისათვის, რომ თავიდან ავიცილოთ გულისგამაწვრილებელი და ყოვლად უაზრო შეკითხვები პირადი ბედნიერების შესახებ, გამოვაცხადოთ, რომ გავთხოვდით. წინასწარ ვიზრუნოთ იმაზეც, რომ (მერე ქმრების გაცნობაც რომ არ მოგვთხოვონ), ყველა პოტენციურ ცნობისმოყვარეს ჩვენ თვითონ ვუთხრათ, რომ ჩემი ქმარი მეზღვაურია და შორეულ ნაოსნობაშია წასული, მარიამის კი სამხედროა და რომელიღაც გადაკარგულ ქვეყანაში (ეს მარიამის პრეროგატივაა და ქვეყანა თვითონ აირჩიოს) იბრძვის :–)))))

დარწმუნებული ვარ, ცოტა ხნით დავისვენებთ.

თუმცა, რაღაც პერიოდის მერე იგივე მზრუნველი ნაცნობები ახალი შეკითხვებით დაგვესხმიან თავს:

– ბავშვს არ აპირებთ? (ჯერ რა ფორმულირებაა, რას ნიშნავს ეს "აპირებთ"?).

ხოდა ვფიქრობ, რა მოვიგონო? ისღა დამრჩენია, ყველა დაინტერესებულ ნაცნობს ვუთხრა:

–ბავშვი გავაჩინე, ბიჭი, როგორ გამოგეპარათ? მამასთან გავაგზავნე, გემზე, იუნგობას სწავლობს. მინდა პატარაობიდანვე მიეჩვიოს სირთულეების გადალახვას :–))))

მარიამმა თვითონ მოიფიქროს სად გაუშვებს შვილს, ჯერ კადეტთა კორპუსში ჩვილთათვის, თუ პირდაპირ მამასთან, ფრონტის ხაზზე :–))))