Me VS Me

დილას გავიღვიძე და ვერ გავიხსენე რა მერქვა. თვალების გახელა არც მიცდია.

–მე ის არ ვარ, თბილისში რომ ვცხოვრობ?

–კი, ის ხარ.

საიდანღაც რომ მეცნობა, ისეთმა ხმამ მიპასუხა.

–თმა რომ შევიჭერი და ახლა რომ ვნანობ. ის, ხო?

–ჰო, თმა შეიჭერი, მაგრამ მარტო მაგას ნანობ?

–დამაცადე, თანმიმდევრობას ნუ მირევ

–ყოველთვის ასეთი უთავბოლო იყავი

–რომელი საათია ეგეც მითხარი ბარემ. სამსახურში მაგვიანდება? (ვაა, ვმუშაობ, ეგეც მახსოვს).

–კვირაა დღეს

გავიზმორე.

–ყავას დალევდა კაცი.

–ყავის იქით შენი ტვინი არ მიდის, არა?

–ჯერჯერობით არა. რა, ცუდია დილას ყავა?

–ცუდი ისაა, ინერტულად რომ მიაღოღებ შენს ცხოვრებას. თითქოს რაღაც ძალა გმართავს

–ამით რა გინდა თქვა? მოსამართი თოჯინა ვარ?

–არა, ჯიუტი ხარ, ოღონდ ყოველთვის შეუსაბამო დროს ირჩევ შენი პრინციპულობის გამოსავლენად

–თან ინერტული ვარ, თან ჯიუტი?

–ჰო, ინერტული ჯიუტი ხარ, ანუ მარტივად რომ ვთქვათ – იდიოტი.

–ეგ შენი საქმე არაა. შენ ჩემს კითხვებს უპასუხე, ან კი, ან არა

–ნუ ცდილობ დამიმტკიცო, რომ უხეში ხარ. სინამდვილეში ერთი გულჩვილი გოგო ხარ, რომელსაც ყველა ეცოდება

–გოგო ვარ, ჰო, ეგ მახსოვდა

–დიდი შეღავათი. ეგ არაფერს ცვლის

–მუსიკა მიყვარს, Beatles-ი. ტომ უეითსი. ჯენის ჯოპლინზე და ჯიმი ჰენდრიქსზე ვგიჟდები

–ჰო, ოღონდ ჯოპლინს დიდხანს რომ უსმენ, ითრგუნები

–რა სისულელეა

–ნუ მეკამათები

–რას ამბობ, კამათი ჩემი სტიქიაა

–რატომ, გგონია ერთხელაც ჭეშმარიტებას მიაგნებ? იმედი უნდა გაგიცრუო. უღრან ტყეში დადიხარ. უკომპასოდ

–ქარაგმებით ლაპარაკს მოეშვი. უკვე ნერვებს მიშლი. ეს კომპასი ვითომ საიდან მოიტანე?

–ტვინი უნდა გაანძრიო, ტვინი, ეგაა შენი კომპასი

–ანუ უტვინოც ვარ?

–აბა შენ თავი ჭკვიანი გეგონა?

–არა, ჭკვიანი არ მგონია თავი, მაგრამ..... მთლად დებილიც არ ვარ ალბათ :–)

–წიგნებს რომ კითხულობ და ხანდახან შენთვითონაც რომ ჯღაბნი რაღაცეებს, თავი ჭკვიანი გგონია?

–არა, არა

–კიდევ კარგი

–სამაგიეროდ მეგობრები მიყვარს. ზოგადად, ადამიანები.

–მეგობრები სულელებსაც უყვართ.

–მეგობრებთან ერთად ფილმების ნახვა და მერე განხილვა მიყვარს. მათთან ერთად სეირნობა და სიცილი

–ბევრი სიცილი...

–ჰოო, მიყვარს სიცილი და ის ხალხი, ვინც მამხიარულებს

–მაგან დაგღუპა შენ. და სეირნობამ კიდევ.

–არაფერსაც არ დავუღუპივარ. ძალიანაც კარგად ვგრძნობ თავს

–ჰოდა, იწექი და იხსენე მაშინ რა გქვია

–კარგი, კარგი, ჰო. ნუ გაბრაზდი. რაო რას მეუბნებოდი? გაფუჭებულია ჩემი კომპასი? თუ საერთოდ არ მაქვს?

–არასწორად მუშაობს.

–კი მაგრამ....

–რამდენ რამეს ფიქრობ არასწორად რომ იცოდე.....სამწუხაროა, როცა ფიქრობ, რომ კარგია წყენა ადვილად რომ გავიწყდება.

– კარგია. ამაზე დავა არ მომწყინდება იცოდე. ვერ მაჯობებ

–ჰო, კარგია, მაგრამ რაღაცას უნდა სწავლობდე. ოდესღაც უნდა გაიარო გზა, რომელსაც შენს მაგივრად ვერავინ გაივლის. ხვდები, რომ ისევ დასაწყისში ხარ? წინ რამხელა აღმართია ხედავ?

–მე მანდ ვერ ავალ

–ახვალ თუ მოინდომებ. ინერტული ხარ თქო და იმიტომ ტკეპნი აღმართის მისადგომებს

–კომპასი სწორად რომ მუშაობდეს, ავიდოდი?

–ბოლომდე შეიძლება ვერა, მაგრამ კაი ბლომად კილომეტრებს გაივლიდი

–შენ რა გქვია ამდენი წვრილმანი რომ იცი ჩემს შესახებ?

–ერთი სახელი გვაქვს ორივეს ჩვენ.

–ხოდა თქვი რაა. ბარემ გამახსენე და ავდგები, ყავას დავლევ

–ხომ გითხარი, ყავის იქით შენი ტვინი არ მიდის თქო

–დამეხმარები?

–მაშინ ნუ ბრაზდები, იდიოტს რომ გეძახი

–შევეცდები. მაგრამ ჯერ კომპასი მაქვს გასასწორებელი. ალბათ მერე უფრო გამიადვილდება. აი, ყავას დავლევ და წავალ

–ჰმ. ну и дура.....

სუპერ მარიოს პროტესტი და რეალურ სამყაროში გადმობარგება

სუპერ მარიოს ღამე დაესიზმრა, რომ ვერ ხედავდა სიზმარს. და წუხდა, იმიტომ, რომ იცოდა, აუხდებოდა. სიცარიელე, რომელსაც ვერ, ან არ ამჩნევდა, ნისლი, რომელშიც საგულდაგულოდ გამოეხვა, აბსურდი, რომელიც შეიყვარა.

Game Over.

სუპერ მარიოს გამოელია სიცოცხლეები და კიბის საფეხურზე დაღლილი ჩამოჯდა; ნახევრად გამჭვირვალე და მოციმციმე.

სუპერ მარიოს ეზარებოდა ტირილი.

იქ სადაც მიიჩქაროდა, აღარ იდგა კოშკები.

სუპერ მარიოს მხიარული სვლა მარაზმებით სავსე სამყაროში დასრულდა.

სუპერ მარიო მიხვდა, რომ დიდხანს იარა ბნელში.

სუპერ მარიოს მობეზრდა და შუქი აანთო.

სუპერ მარიომ დაინახა, რომ იქ, იმ სამყაროში, ყველაფერი რეალური, სინამდვილეში ირეალურია.

სუპერ მარიოს სწყინდა.

სუპერ მარიოს უხაროდა.

სუპერ მარიო ფიქრობდა და ციმციმებდა.

მის თავზე ღრუბელივით იდგა ახალი არჩევანი.

სუპერ მარიო ეკრანიდან გადმოვიდა და რეალურ სკამზე დაჯდა.

სუპერ მარიომ გააპროტესტა ის გაბრუებული სამყარო და მისი კანონები.

სუპერ მარიო რეალური სკამიდან წამოდგა და რეალურ გზას გაუყვა.

ირგვლივ ნამდვილი ყვავილები ყვაოდა, ნამდვილი სახლები იდგა და ფანჯრებიდან ნამდვილი ადამიანები იყურებოდნენ.

სუპერ მარიომ ღრმად ჩაისუნთქა და ფილტვები ნამდვილი ჰაერით აევსო. ცოტა ეტკინა და გაუკვირდა – თურმე ტკივილის შეგრძნება არ დაუკარგავს.

სუპერ მარიო რეალურ ქალაქში მიაბიჯებდა.

ქუჩა სავსე იყო ხალხით.

სუპერ მარიომ ნაყინი იყიდა და მზით განათებულ სკვერში, საქანელაზე ჩამოჯდა.

სუპერ მარიო აღარ ფიქრობდა ირეალურ სიცოცხლეზე, რომელიც იქ დატოვა, სიბნელეში.

როგორ განვითარდება მისი ცხოვრება აქ, ამ ქალაქში?

ამაზე ცოტა მოგვიანებით.

ჯერ თვითონაც არ იცის.

P.S. ისე, თუ ჰგონია, რომ ამ სამყაროში ყველა ყვავილებით შეეგებება, ძალიან ცდება :–)

შუაღამის რა? სულ ვიჭედები ამ სათაურებში :-) არა, შუაღამის არა. ინტრიგანის ჩანაწერები :-)

ინტრიგანობის ხასიათზე ვარ. არადა რა დროს ესაა, ღამის 3 საათია, დილას 9-ზე ვარ ასადგომი. ისიც ვიცი, ხვალ მარტო უმუშევრების კი არა, მიცვალებულებისაც შემშურდება, როცა იძულებული გავხდები საბოლოოდ გამოვრთო გულისგამგმირავად მოღრიალე მაღვიძარა და ავდგე.
ხედი ჩემი ფანჯრიდან ფრიად დამაიმედებელია - ქარში ბრეიქდანსის მოცეკვავე, ფოთლებშემოტყავებული ხე, გაუგებარი ფერის ცა და მეზობლის სახლის მოსაწყენი სახურავი.
მერე დაიწყება ზომბის რბოლა უკვე დაზეპირებულ ტრასაზე, დაზეპირებული თანმიმდევრობით - აბაზანა, სამზარეულო, საძინებელი, ჰოლი.... სარკე. ეს სარკე აბსოლუტურად ზედმეტია, მაინც ვერაფერს აღვიქვამ.
აბაზანაში თუ შემასწრეს, დაღუპული ვარ - გარანტირებული დაგვიანება სამსახურში და 20 ლარიანი ჯარიმა.
ხომ არსებობენ გამოუსწორებელი ოპტიმისტები, თავგადაკლული პესიმისტები. მე გამოუსწორებელი ღამურა ვარ. Batman-ი :-) ერთი ბეტმენის ფორმა უნდა ვიყიდო და ისე მივიდე სამსახურში. რა მოუვათ :-):-):-)
ჰოო, სამსახურში მოვედი.მერე control alt delete, პროცესორის ზმუილი, ფოსტის შემოწმება...... ვაჰ, სოფელო, რა შიგან ხარ მართლა რააა, რა გინდა, რას გვაბრუნებ, რა ზნე გჭირს ამისთანა?! გვაბრუნებ კი არა, გვატინგიცებ.
ეეჰ, შოთა, შენც კაი დღეში გქონდა ნერვები :-):-)
არა, ასეთი უჟმურიც არ ვარ. უბრალოდ, ზამთარი ამოვიდა ყელში. "მერე რა რომ ზამთარიაო". რა მერე რა? კაია? ვინ მოიგონა ეს სლოგანი? მაგრა ვეჩხუბებოდი. მარა რატომ? ხომ არიან ვიღაცეები, ვინც გიჟდება სიცივეზე. ისე, ზამთარი რომ მიყვარდეს, ამ რეკლამაზე მაინც გავბრაზდებოდი. რას ქვია მერე რა? შენი "მერე რა" საძახებელია ოქროსავით ზამთარი? :-):-)ხომ გითხარით ინტრიგანობის ხასიათზე ვარ თქო? :-)
პიანისტი შპილმანი გამახსენდა უცებ. ოღონდ არ მითხრათ, რომ დადებითი გმირია. მთელი ფილმის განმავლობაში გვაყურებინებენ, როგორ იბრძვის საკუთარი ტყავის გადასარჩენად. ოღონდ ისეა გართული ამ საქმიანობით, სულაც არ ანაღვლებს მისი მთელი ოჯახი ეშაფოტზე რომ წაასხეს. არც იმას დაგიდევთ, ნაცნობ-მეგობრებს და უცნობებსაც პრინციპში, საფრთხეში რომ აგდებს, ოღონდ თვითონ თავშესაფარი და ლუკმაპური იშოვოს. არავინ იცის, ვინ როგორ მოიქცეოდა მის ადგილას და მათ შორის მეც, მაგრამ მაინც მაღიზიანებს ამ რაფინირებული მუსიკოსის ეგოისტური და გაუთავებელი რბოლა სიცოცხლის შესანარჩუნებლად. როგორ ეტყვის ის გერმანელი ბოლოს? - "მადლობა ღმერთს გადაუხადეთ, მას უნდა, რომ გადარჩეთო". საინტერესოა მისი შემდგომი ცხოვრება. ფილმის გმირს ხომ რეალური პროტოტიპი ჰყავდა. გადაუხადა ნეტა ღმერთს მადლობა? იმ საცოდავ გერმანელს რომ არ გადაუხადა, ფაქტია. არადა, ისეთი იყო, მიწიდან ამოთხრიდა რომ მოენდომებინა.
ან ეს "ბედის ირონია, ანუ გაამოთ" (რა საჭიროა ეს ორი სათაური მაინც ვერ გავიგე :-):-) ) რატომაა საყოველთაოდ აღიარებული რომანტიკული კომედია, გამაგებინეთ. კარგია საცოლესთან ხელის სათხოვნელად მისასვლელი კაცი ორი საათით ადრე ისე გამოთვრეს, რომ სხვა ქალაქში, სხვა ქალის ბინაში აღმოჩნდეს და მერე ეს "სხვა" ქალი ისე გადაირიოს გამობრუჟულ და აქეთ-იქით მობანცალე, ნიფხვიან ჟენя-ზე, რომ დიდი ხნის ნაშენები (ვერ ვიტან ამ სიტყვას, მაგრამ სინონიმს ვერ ვიხსენებ) ურთიერთობა ერთ ღამეში ქარს გაატანოს. ან უკვე გამოფხიზლებული, ინტელიგენტი ჟენя რატომ შექანდა საქმროთი ხელდამშვენებულ ნადя-ზე (რომელიც სხვათა შორის, წელს აღმოვაჩინე, რომ ფილმში ჩემი ტოლია, 34 წლის. არადა ნადя ყოველთვის დიდი ქალი მეგონა. ანუ მე დიდი ქალი ვარ? არა რაა. არა!)
არგუმენტი - ერთი ნახვით შეყვარება არ მიიღება :-) (ვხუმრობ რა თქმა უნდა. ყველას თავისი მოსაზრება აქვს. ეს მხოლოდ ჩემი სუბიექტური აზრია ფილმზე).
ბევრი შემედავება, რომ ასეთი რაღაცეები ცხოვრებაში ხდება, მაგრამ იმ "ბევრს" მოდი წინასწარ ვკითხავ - იპოლიტის, ან გალя-ს ადგილას ერთხელ მაინც თუ წარმოუდგენიათ თავი? არადა, ეს საწყალი მსხვერპლებიც რა რეგვენებად ყავთ გამოყვანილი. ისინი ცუდები არიან, შეუგნებლები და ავები. ჟენя და ნადя - კარგები, ლამის აქეთ მსხვერპლები. ერთადერთი ადეკვატური ადამიანი ჟენя-ს დედაა, ფილმის დამაგვირგვინებელი ფრაზით. არადა, რяზანოვს აქვს მართლა კარგი ფილმები, რომლებსაც რატომღაც არასოდეს, ან ძალიან იშვიათად გვაჩვენებენ. რას გადაეკიდნენ ამ "ბედის ირონია"-ს და "Служебный роман"-ს? ბოლოს როდის ნახეთ "Небеса обетованные", ან გარაჟი, რომელიც მართლა შედევრია. ან თუნდაც "Предсказание" .
უკვე ოთხი გამხდარა. რა კინოკრიტიკოსობა ამიტყდა. საქველმოქმედო ფონდის გამდიდრებისთვის ვიღწვი? რას ვაფრიალებ ამ 20 ლარიანებს კაი მეცენატივით :-)
должны все люди ночью спать-ო, გვეუბნებოდნენ ბავშვობაში. სწორი იყო ის ხალხი.
როგორ მენატრება ის დრო. ჩემი საბჭოთა ბავშვობა. რაც გინდათ ის თქვით, მაგრამ ნოსტალგია მაქვს იმ პერიოდის. ჩემს ბავშვობასთან ასოცირდება და რა ვქნა? დროის მანქანა რომ არსებობდეს, ერთი–ორი დღით აუცილებლად დავბრუნდებოდი საბჭოთა კავშირში, ბოშებისგან ვიყიდდი რეზინაგამობმულ, ნახერხით გატენილ, ბრჭყვიალა ბურთს, შევჭამდი შოკოლადმოხეხილ ნაყინს, რკინის ვერცხლისფერ ფიალაში და დავღეჭავდი ვარდისფერ პედროს :-)
ეჰ, წავედი, წავედი.
Спокойной ночи, малыши! :-)

P.S. ამ თემას ისევ მივუბრუნდები ახლო მომავალში.

ქალაქში ბამბისფერი თოვლი მოვიდა

თოვლი მოვიდა. ქათქათა, მსუბუქი.
ასეთ ამინდში სულ მგონია,რომ ყველაფერი კარგად იქნება.
სეირნობა მინდა, თოვლისთვის სახის შეშვერა და სიჩუმის აღქმა, მარტო თოვის დროს რომ დგება.
შავ-თეთრ ფოტოს გავს თბილისი. ხარისხიანს და ლამაზს.
ინფანტილური სიხარულის შეგრძნება მაქვს. მარტო ბავშვებს რომ აქვთ, ისეთი. ასაკის მატებასთან ერთად რომ ქრება. კარგია მგონი ინფანტილიზმი.... ხანდახან :-)
თოვს და გადაღებას არც აპირებს.
ქალაქში ბამბისფერი თოვლი მოვიდა....