Thursday, November 6, 2008

ნაწყვეტები მე-20 საუკუნიდან (პირველი)

სახლი, სითბო, სიმშვიდე. უცნაური აქცენტით მომღერალი კაცი. ფიქრისთვის საუკეთესო პირობები. ფიქრი – დაკონკრეტებული, ზოგადი, სასიამოვნო, გამაღიზიანებელი და ზოგიერთი აბსოლუტურად აბსურდული, ყოველგვარ საღ აზრს და ლოგიკას მოკლებული. ბავშვობისდროინდელმა სუნმა ჩაიქროლა ძალიან ახლოს. სუნი და შეგრძნება. თუმცა შეიძლება შეგრძნება მე თვითონ გავიმძაფრე. ძალიან მინდოდა და იმიტომ.
ადრეული ბავშვობა.
ზამთრის ჩვეულებრივი ნაცრისფერი დილა. ბაღში წასვლამდე კიდევ ნახევარი საათია დარჩენილი. დედის მონოტონური ხმა საშუალებას არ მაძლევს რომ ცოტა ხანს კიდევ დავიძინო. ზარმაცად ვახელ თვალებს, ნამძინარევი ხმით ვიხვეწები, რომ სახლში დამტოვონ, თუმცა ვიცი, რომ არაფერი გამომივა. ვიმუქრები, რომ ბაღში ფაფას არ შევჭამ, ბორშს მითუმეტეს და დედას კიდევ ერთ ულტიმატუმს ვუყენებ
- "წამოგყვები, თუ მასწავლებელს თხოვ, რომ დღეს მე დამნიშნოს მორიგედ".
მამა ამ ყველაფერზე იცინის და ჯერ კიდევ ლოგინში მონებივრეს ზურგს მფხანს თავისი საოცრად რბილი თითებით.
ჰოოო, ბავშვობაააა... ბევრი კუნტრუშის მიუხედავად დედა მაინც მაცმევს წითელ რეიტუზს, რომელიც საშინლად მსუსხავს, მვარცხნის თმას - რა თქმა უნდა ამასაც ვაპროტესტებ - მეწიწკნება. მისხამს ასკილის ჩაის, რომელზეც ვგიჟდები, ნაჩქარევად ვსაუზმობ და ხელჩაკიდებული, გაბღენძილი სახით ჩავდივარ დაღმართზე, რომლის ბოლოშიც საძულველი ბაღი მოჩანს , მთელი დღით რომ დამაშორებს დედას.
ბედნიერებაა საღამოს მისი მოსვლა. სიხარულისგან ლოყებაწითლებული გამოვექანები, ჩავეხუტები, ცხვირს პალტოს საყელოზე მივაჭყლეტ და ხარბად შევისუნთქავ ზამთრის სუსხნარევ მის ნაზ სურნელს.
სახლისკენ მიმავალ აღმართს პატარა ბავშვისთვის დამახასიათებელი სულმოუთქმელი ლაპარაკით ავივლი. სახლში სითბო და სიმყუდროვე მელოდება. და ბაბუა - ყველაზე კეთილი, ყველაზე გულუხვი და ჩემი სიყვარულით ლამის ჩემს ტოლად გადაქცეული. თითქოს იმისთვის მოსული ამქვეყნად, რომ ყველა ჩემი სურვილი თვალისდახამხამებაში რეალობად აქციოს. წესად ქცეული საღამოს სეირნობა პატარა, მყუდრო ქუჩაზე, რომელიც უკვე ძალიან მშობლიურია.
ბავშვებთან ერთად წინ გავრბივარ, მათაც ვაჩვენებ ხის ჭიშკარს და შიშნარევი ხმით ვეუბნები, რომ აქ მცხოვრები კაცი დაგვიჭერს თუ ცუდად მოვიქცევით. თან უკან ვიყურები და ვამოწმებ, ბაბუა მომყვება თუ არა :-)
ბაბუა...
მისმა გარდაცვალებამ თითქოს ჩემი ბავშვობაც დაასამარა. პანაშვიდებზე რაღაც სულელური მორიდების გამო ტირილისგან თავს ვიკავებდი. საძინებელში გავდიოდი და იქ ვტიროდი, ყველასგან ჩუმად, თითქოს ვინმე დამსჯიდა ამისთვის. დაკრძალვის დღეს პროცესიას სასაფლაოზე არ გავყევი. არ მინდოდა დამენახა როგორ აყრიდნენ მიწას ჩემს ბავშვობას. ხალხისგან დაცლილ სახლში ვიწექი, ვტიროდი და ცხელი ცრემლები ყურებში ჩამდიოდა. ცრემლებში მკაფიოდ ჩანდა..........
1984 წელი.
შიშისგან მუხლებაკანკალებული, მუცელაფორიაქებული ავდივარ ტრაპზე და ვლოცულობ, რომ ფრენა გადაიდოს.
-მატარებლით რომ წავიდეთ?
-ნუ გეშინია, აი ნახავ როგორ მოგეწონება.
თავზე მის თბილ ხელს ვგრძნობ და ვმშვიდდები. მუცელშიც წყდება რევოლუციური ჰანგები. სასტუმროს ოთახი. მესამე სართული. ფანჯრები ბოლომდე ღიაა. ფანჯრის რაფაზე ვდგავარ და სიმწვანით ვტკბები.
რატომ გადავწყვიტე ასე უზნეოდ მოქცევა არ მახსოვს.
-ახლა ბარემ ავდგები და აქედან ჩავხტები ეზოში.
-ოჰ, რას ამბობ კაცო, ჩამოდი ახლავე
-რატოომ? ჩიტები თუ დაფრინავენ იმ სიმაღლეზე, მე რომ აქედან გადავხტე რა მოხდაა?
-ჩამოდი გენაცვალე.
თავს ჯიუტად ვაქნევ. რა თქმა უნდა არსად გადახტომას არ ვაპირებ. მაინტერესებს როგორია გაბრაზებული ბაბუა.
-ჩამოდი.
გაფითრებული მორბის, თითქოს მართლა სადმე გადამხტორმი ვიყო. მის მკლავებში მოქცეული ვგრძნობ როგორ უცემს გული და სინდისი მქენჯნის.
ვცდილობ შეცდომა გამოვასწორო.
-ბაბუ, აბა შენ თუ მეტყვი შანდორ პეტეფი სადაური იყო
-უნგრელი, ბაბუ.
-ბებიას არ უთხრა ხოოო, ფანჯარაზე.
ღიმილით მეთანხმება და შუბლზე მკოცნის.
მინდა ჩავეხუტო.
თბილისი, 19 ალბათ 80 წელი.
კბილზე ძაფგამობმული მთელს სახლს გარს ვუვლი, რომ დედამ და ბებიამ არ დამიჭირონ, თან რა თქმა უნდა უზნეოდ ვღრიალებ. ალბათ უდაბნოში არ გაეხარდებოდათ წყლის დანახვა ისე, როგორც მე გავიხარე მისი ხმის გაგონებით.
-რას ქვია ეს ძალადობა? ერთი კბილის გულისთვის ბავშვს ნერვებს უფუჭებთ? უყურე შენ ამათ. წამოდი ბაბუ, გავისეირნოთ. ეგ კბილი თავისით მოგძვრება.
და ჩვენს ნაცნობ მოქანდაკესთან მივდივართ.
თბილისი. 19 რომელიღაც წელი.
სითბო, სიკეთე...
ბორჯომი, 1985 თუ 6 წელი
დილის გამამხნევებელი ვარჯიშები
სოხუმი, 1989 წელი
ზრუნვა, სიყვარული....
თბილისი, 1990 წელი
შეშფოთება, გავიზარდე, მეტი ყურადღება მჭირდება
თბილისი, 1992 წელი.
-რომელი ხარ შენ?
-მე ვარ ბაბუ.
-ოჰ, მოდი ჩემთან, მოდი!
ისევ ის თბილი, ოდნავ მოცახცახე ხელები, ჩამქრალი თვალები, მე რომ მაინც მხედავენ და აჩქარებული გულისცემა. უბრალოდ უნდა შეახსენო ვინ ხარ და ისევ ისე ჩაგიკრავს გულში, როგორც ადრე, ძალიან ადრე.
100 კუპონიანს მაწვდის და მირჩევს, რაც გამიხარდება ის ვიყიდო, ოღონდ ერთი-ორი წიგნიც აუცილებლად. მადლობის ნიშნად ვკოცნი და არ ვეუბნები, რომ 100 კუპონად ერთ პურსაც ვერ ვიყიდი. ამას რა მნიშვნელობა აქვს. ის 100 კუპონიანები მე დღესაც შენახული მაქვს.
მოგონებები აიმღვრა. ხალხი სასაფლაოდან ბრუნდება .
ეს სულელური კომპლექსები დამღუპავს. უნდა გავთავისუფლდე. თუმცა უკომპლექსო ადამიანები არ მიყვარს. უფრო სწორად, ზედმეტად უკომპლექსოები. მაგრამ ზოგიერთი კომპლექსისგან განთავისუფლება მაინც ღირს.
მეც ალბათ, ნელ-ნელა ვეცდები....
თუმცა ჩემი ცრემლების დღემდე მრცხვენია.

11 comments:

ketketa said...

ნინ...
რამხელა სიყვარულიანი ნაამბობია...
საოცარი.
მეტირება
ამიტომ ვცხოვრობთ ალბათ, ამისთვის ვიბადებით, რომ ასეთი სიყვარული იყოს ჩვენს ცხოვრებაში, ოღონდაც იყოს...

© said...

კარგი გოგო ხარ, რომ ბოლოსდაბოლოს დაწერე აქ :)

ისეთი თბილი ნაწერია, არ შეიძლებოდა სხვებისთვისაც არ გაგეზიარებინა :)

© said...

ისა და.... რამე ხომ არ მოაკელი, darling? ;) :)

Kalo said...

მაინც რა უნდა მომეკლო?

© said...

ხო, გავარკვიე :)

ესე იგი ნაცილ-ნაცილ დადებ :)

მიხარია, predvkushaju i predvkushaite detki, ძალიან ლამაზი ნაწერები აქვს :)

© said...

ნაცილ-ნაციიიილ :)))))))))))))))))

უკაცრავად წ! წწწწ მეთქი! :)))

Anonymous said...

zalian kargia!

exla shen unda mogdge: ver gavige rodis gamoicemiii???/!!!!!!

Marika said...

აუუ, რა ვიტირეეე!
გაგიხმა შენ თავი, თანამშრომლები თვალებგადმოცვენილები მიყურებენ. რა მიქენი ეს :)

მეტი რა ვთქვა. კარგი პოსტი იყო, სიხარულო.

Anonymous said...

ფურცლებად აკინძული ბავშვობა! :)

ულამაზესი, გულიანი...

Salomenka said...

ძალიან ლამაზი, თბილი, საყვარელი და "სუნიანია":))))

Anonymous said...

niii dzalian magaria