1989-2009 - ”ბირჟაობის” წლები საქართველოში

ალბათ ასეთი თუ არა,მიმსგავსებული სათაურით მაინც შევა ისტორიის სახელმძღვანელოებში ეს 20 წლიანი მონაკვეთი. იმედია მხოლოდ 20 წლიანი. და აღარ დაემატება ამ მარაზმს წლები. თუმცა ეჭვი მეპარება 20 წელზე რომ გაჩერდნენ.
ბანანის რესპუბლიკა საქილიკო თემად ქონდათ ქცეული. და ჩვენ ვინ ვართ?
ძალით ვარდების რესპუბლიკა?
საკნების რესპუბლიკა?
კარვების რესპუბლიკა?
მკვლელი პატრულების რესპუბლიკა?
მარტივად რომ ვთქვათ იდიოტების რესპუბლიკა ვართ ჩვენ.
და ზუსტად ისეთი პრეზიდენტი გვყავს, როგორსაც ვიმსახურებთ.
და მერეც ისეთი გვეყოლება, როგორსაც დავიმსახურებთ.
ნუთუ შეიძლება ათწლეულების მანძილზე სულ გადაგდებული და მოვარდნილი პრეზიდენტების ციებ-ცხელებით ვიყოთ შეპყრობილები?
ნორმალურია სულ ვი-ღა-ცა, ვი-ღა-ცა იყვიროს ასიათასობით ადამიანმა? ის ვიღაცა მერე თავს გავა აბა რას იზამს. სულაც რომ არ გრძნობს იმას, რომ იმ ხალხის წინაშე, რომელმაც აირჩია ანგარიშვალდებულია. მაგრამ როგორ იგრძნობს. ისინი ჯერ კიდევ მის სახელს ყვირიან. ზოგი გაცნობიერებულად, ზოგი გაუცნობიერებლად, მაგრამ მაინც ყვირის.
რა ქვეყანაა ეს, სადაც გარემოს დაცვის მინისტრი (ასევე გაურკვეველი მიზეზების გამო ამ პოსტზე მოხვედრილი) ამერიკის ელჩთან შეხვედრისას (ალბათ გარემოს დაცვა იყო მათი შეხვედრის თემა. მე ასე ვფიქრობ) ყველაზე მნიშვნელოვან და სწრაფად გადასაჭრელ საკითხად საქართველოში რეგიონალური MTV-ს გახსნას დაასახელებს. (ალბათ წარსული და ”სახე” გაახსენდა უცებ, თან ამერიკის ელჩი - MTV ერთმანეთთან დააკავშირა და თქვა რააა).
რა ქვეყანაა ეს, სადაც სოფლის მეურნეობის პატარა მინისტრი ამაყად აცხადებს, რომ ნაკლი საერთოდ არ აქვს. ერთადერთი მისი ნაკლი ისაა, (ესეც თუ შეიძლება ნაკლად ჩაითვალოს - ამასაც ამატებს)რომ ცურვა არ იცის, მაგრამ ამასაც გამოასწორებს. ეს ადამიანი ხომ დაღუპულია სამარადჟამოდ? ალბათ ცურვას ისწავლის მაგრამ...... ჩვენ რას გვერჩის? ან სოფლის მეურნეობისგან რა უნდა?
რა ქვეყანაა ეს, სადაც სპონტანური გადაწყვეტილებების საფუძველზე ომი იწყება, მთელი ქვეყანა იბომბება, უამრავი ადამიანი იხოცება, სამ დღეში ქვეყნის საზღვრები ვიწროვდება და ამ ყველაფრის მერე მშიშარა პრეზიდენტი ეკრანიდან გვამცნობს, რომ ჩვენ გავიმარჯვეთ.
რა ქვეყანაა ეს, სადაც ქვეყნის მთავარი სამართალდამცავები ყველაზე მეტს აშავებენ და ამისთვის არც ისჯებიან.
რა ქვეყანაა ეს, სადაც ამ საზარელი რეჟიმის მოწინააღმდეგე პოლიტიკოსები ტრიბუნებიდან იგინებიან.
რა უბედურებაა ხალხს მშვიდად ნათქვამის სწორად აღქმა რომ არ შეუძლია. რატომ იგებენ მარტო ყვირილით, აგრესიით და მუქარით ნათქვამ მოწოდებებს.
რატომაა ყველა ტელევიზია მიკერძოებული? ყველა. სახელისუფლებოც და ოპოზიციურიც.
რატომ სპეკულიანტობს ყველა ეკლესიით და პატრიარქით? დაანებონ თავი, არ შეიძლება?
მართლა ძალიან მაინტერესებს იმ ისტორიის სახელმძღვანელოს გადაშლა, სადაც ამ ყველაფერს დაწერენ ისტორიკოსები. ალბათ ერთ-ერთი ყველაზე სამარცხვინო ხანა იქნება ჩვენი ქვეყნის ისტორიაში.
და რა სამწუხაროა, რომ ამ სამარცხვინო ხანას დაემთხვა ჩემი (და ძალიან ბევრი ჩემნაირის)შეგნებული ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი წლები.
და კიდევ უფრო სამწუხაროა, რომ ძალიან ბევრის სიცოცხლე შეეწირა ამ გულისამრევ სიბინძურეს და მარაზმს.
ჩვენ ვართ ქართველები, ე.ი. ევროპელები, არა?
ზეზვა და მზია აღმოვაჩინეთ, არა?
ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე ვიყავით გადაჭიმულები, არა? (რას ტრაბახობენ ეს არაფრისმაქნისები დავით აღმაშენებლის მიღწევებით? ხო, ვიყავით გადაჭიმულები. მერე? ახლა სად ვართ?)
ყველაზე მაგრები და ნიჭიერები ვართ, არა?
გვეტყობა.
ყოველ ნაბიჯზე გვეტყობა რაც ვართ.
გოიმები ვართ ჩვენ.
დროსა და სივრცეში გაფანტული ადამიანები.
და ვიმკით ზუსტად იმას, რასაც ვთესთ.
და ამოვიდა ყელში უკვე ამდენი ბოღმა და სიყალბე.
ეს პათეტიკა აქამდე თუ მარტო მაწუხებდა, ახლა უკვე მაგიჟებს.
დამუხტულია ჰაერი უარყოფითად.
როგორ შეიძლება ასეთ ქვეყანაში თავი კარგად იგრძნო.
მართლა მიყვარს ეს ქვეყანა. გულწრფელად. და მეცოდება.
ყველაფერს აქვს დასასრული და ეს ”ბირჟაობის” ხანა რით ვერ დასრულდა?